‏من از دوطرفه نبودن روابط میترسم، از اینکه انقدری که من اهمیت میدم اون اهمیت نده، انقدری که من نگران میشم اون نشه، انقدری که من دوستش دارم اون دوستم نداشته باشه.

عصبانیتم کوتاهه، سطحیه میپره میره، ولی اگه دلخور بشم؟ نه داد میزنم، نه میرم، نه توضیح میدم فقط آروم عقب میکشم و اونجا جاییه که دیگه هیچی مثل سابق نمیشه.

من تنها کسی که ترس از دست دادنش رو داشتم رو از دست دادم، بعد از اون دیگه مهم نیست کی یا چی رو از دست میدم.

I prefer to distance myself whenever i'm in a bad mood because I will become the most heartless person you would ever meet.

ترجیح میدم هر زمان که حالم بد شد از خودم فاصله بگیرم، چون تبدیل به بی‌قلب‌ترین فردی خواهم شد که تا به حال ملاقات کردی.

من آخرش نفهمیدم ما واقعا چشامون خوشگله
یا پسرا الکی به همه میگن.....‍.

اونجا که فاضل نظری میگه:

من و جام می و معشوق، الباقی اضافات است
اگر هستی که بسم الله، در تأخیر آفات است

مرا محتاج رحم این و آن کردی، ملالی نیست
تو هم محتاج خواهی شد، جهان دار مکافات است...

ز من اقرار با اجبار می گیرند، باور کن
شکایت های من از عشق ازین دست اعترافات است

میان خضر و موسی چون فراق افتاد، فهمیدم
که گاهی واقعیت با حقیقت در منافات است

اگر در اصل، دین حُبّ است و حُبّ در اصل دین، بی شک
به جز دلدادگی هر مذهبی، مُشتی خرافات است...


. .

دیگه نه آقای چاووشی، دیگه زندگیم رو نمیدم تا فقط برگرده.

خیلی برام سخت بود ولی طی این مدت فهمیدم هر چی بیشتر سعی کنم خودم رو به آدم‌ها بفهمونم همه چی سخت‌تر میشه و فایده‌ای نداره، انگار قراره این قسمت از زندگیم رو بیشتر با خودم وقت بگذرونم تا بودن در کنار آدم‌هایی که واقعا اون کسی نمیشن که کنارشون میتونم خودم باشم.

تو دیر سین می‌کنی که تظاهر کنی اهمیت نمیدی، من زود جواب میدم چون واقعا اهمیت نمیدم.

آره عوض شدم چون ارزش خودم رو فهمیدم، فهمیدم باید خودم رو دوست داشته باشم، فهمیدم نباید همیشه کنار بیام، فهمیدم دلسوزی زیاد اشتباهه، فهمیدم باید خودم رو جای درست خرج کنم و فهمیدم تهش فقط خودم رو دارم، آره تجربه‌هام از من چیزی ساخته که دیگه نمیخوام و نمیتونم مثل قبل باشم.