صادق هدایت :

با هم که بودیم ، احتیاج به حرف زدن نداشتیم، درد همدیگر را می‌فهمیدیم 🤍

♡

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

ما تاوان اشتباهاتمون رو نمیدیم،
ما تاوان محبتامون رو میدیم...
• |.

آدمارو از دست میدیم چون بیشتر از چیزی که لیاقتشونه دوسشون داریم.

میدونی تقصیر خودمونه به آدمی که بارها بی لیاقتیش رو ثابت کرده فرصت دوباره میدیم.

ما آخر نفهمیدیم به شانسه، به سیاسته، به عقله، قیافس، تیپه، اخلاقه، به دعا نویس و کانسیلره؟
خلاصه به هرچی هست
من ندارمش …

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

𝐖𝐞 𝐝𝐨𝐧'𝐭 𝐥𝐨𝐬𝐞 𝐟𝐫𝐢𝐞𝐧𝐝𝐬 𝐖𝐞 𝐣𝐮𝐬𝐭 𝐥𝐞𝐚𝐫𝐧 𝐰𝐡𝐨 𝐨𝐮𝐫 𝐫𝐞𝐚𝐥 𝐟𝐫𝐢𝐞𝐧𝐝𝐬 𝐚𝐫𝐞

ما دوستامون رو از دست نمیدیم ، فقط به این نتیجه می‌رسیم که چه کسایی دوستای واقعیمون هستن .🤍

♡

ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

این جمله شاهکار بود:
"ما از تجربه یاد نمی‌گیریم، بلکه از تأمل درباره تجربه یاد می‌گیریم."

خیلی اوقات لازم نیست چیزهای جدیدی وارد ذهنمون بشه، کتاب جدید، تفریح جدید، کسب و کار جدید و حتی پارتنر جدید...
نه تنها برای ما مفید نیستن، خیلی اوقات میتونن منفی هم باشن چون فقط به ذهن ورودی میدیم و پردازشش نمیکنیم!
و به این میگن سیکل دریافت بدون پردازش که خیلی اوقات درگیرشیم