هر وقت احساس تنهایی کردی
هر وقت دلت از دنیا و آدماش گرفت
هر وقت خسته بودی، شونه هات سنگین شد
من اینجام..
بیا پیشم من با آغوش گرم منتظرتم
خواستی گریه میکنیم،خواستی فحش میدیم
داد می‌زنیم، هرکاری میکنیم
تا حال دلت خوب بشه.
آخه دور اون چشمای خوشگلت بگردم
من میمیرم تو حالت بد باشه..
تو فقط بیا پیشم من دنیارو به پات میریزم
تا حالت خوب بشه..
تا چشات بخنده..

متاسفانه ما به راحتی به چیزهای خوبی که در زندگی داریم عادت می‌کنیم، قدر نمی‌دونیم و بعد به راحتی از دستشون میدیم….:)

رفتاری که انجام میدیم،
از کلماتی که میگیم خیلی با ارزش تره.

صادق هدایت :

با هم که بودیم ، احتیاج به حرف زدن نداشتیم، درد همدیگر را می‌فهمیدیم 🤍

♡

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

ما تاوان اشتباهاتمون رو نمیدیم،
ما تاوان محبتامون رو میدیم...
• |.

آدمارو از دست میدیم چون بیشتر از چیزی که لیاقتشونه دوسشون داریم.

میدونی تقصیر خودمونه به آدمی که بارها بی لیاقتیش رو ثابت کرده فرصت دوباره میدیم.

ما آخر نفهمیدیم به شانسه، به سیاسته، به عقله، قیافس، تیپه، اخلاقه، به دعا نویس و کانسیلره؟
خلاصه به هرچی هست
من ندارمش …

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.