درسته من هی تحمل میکنم هی صبر میکنم
هی خودم میزنم به اون راه ؛
هی از خودم مایه میزارم ؛
هی میگم ولش کن درست میشه ؛
ولی دیگ شما هم نباید سو استفاده کنید یا قلب‌ و ذهن و فکر آدم مسخره خودتون کنید
همیشه هم قرار نیست من آروم و صبور و مهربان باشم
یه جایی هم کم میارم دیگ حوصله حرف زدن باهاتون هم ندارم چون ناامید و خستم کردید.

هر گندی که تو زندگیم میزنم باز یادم میاد به چه آدم‌های بیخودی اجازه و قدرت دادم تا زخمیم کنن، شرمنده قلبم میشم و حالم از خودم به هم میخوره اون اشتباهه مثل یه زخمه ک با کوچکترین تحریکی سر باز میکنه و روانیم میکنه.

تازگیا زندگیم قشنگ شده
تنها قدم میزنم،تنها قهوه میخورم
حرفای بقیه مهم نیست،برای خودم،
زندگی میکنم...

. .

دوست دارم بعضی از آدمایِ زندگیمو از تو گوشی بکشم بیرون سرمو بذارم رویِ شونه‌شون و بگم حیف نیست تو انقدر دوری؟ حیف نیست من هر روز نمی‌بینمت و حرفای دلمو بهت نمیزنم؟ حیف نیست من بغلت ازم دور باشه؟

با بابام بحثم شه تا یماه باهاش حرف نمیزنم ولی به تو بارها فرصت دادم که دلم رو بشکنی.

قهوه‌اش را تمام کرد و گفت:
"چطور انقدر خوب دیگران را دلداری می‌دهی؟"
خندیدم و گفتم:
حرفایی را میزنم که دوست داشتم دیگران به من بگویند.

پوستم رو با ژل مخصوص میشورم، نخ دندون میکشم و مسواک میزنم، کرم آبرسانم رو میزنم، موهای نم دارم رو با روغن چرب میکنم، میرم تو تختم و برای احساس ناکافی بودن، دوست نداشته شدن، مزخرف بودن و تنهایی غصه میخورم.

شاید اگه میفهمیدی که فقط پیامای تورو زود سین میزنم؛
فقط با تو مهربونم؛
فقط به تو فکر میکنم و منتظر توام،بیشتر قَدرمو میدونستی:)

هیچ علاقه‌ای به آدم خوب بودن ندارم، از هرجا بزنی، از همونجا ده برابرش رو بهت میزنم.

‏خیلی بهش فکر میکنم ولی در موردش با کسی حرف نمیزنم و این شاید غم‌ انگیزترین و درست‌ترین کار باشه.