اون عشقی که ازش حرف میزنم
عشقِ عمیقه ..
همونی که آدما باید به خودشون تقدیمِش کنن
همون هستی
همون خدا
همون نور.

اگه من رو تو حساسم، اگه گیر میدم، اگه گاهی غر میزنم، واقعا قصدم از هیچکدوم این‌ها رنجوندن تو نیست، فقط انقدر زیاد دوستت دارم که نمیتونم تحمل کنم کسی نگاهت کنه، نزدیکت بشه یا حتی بهت فکر کنه‌.

عصبانیتم کوتاهه، سطحیه میپره میره، ولی اگه دلخور بشم؟ نه داد میزنم، نه میرم، نه توضیح میدم فقط آروم عقب میکشم و اونجا جاییه که دیگه هیچی مثل سابق نمیشه.

چرا همیشه سردرد داری؟ چون همیشه سکوت میکنم و تو ذهنم حرف میزنم.

من کلا زیاد با کسی اوکی نمیشم و سعی میکنم به هر کسی نزدیک نشم، خیلی‌ها رو هم پس میزنم چون نمیخوام آدم‌های ارزون برام خیلی گرون تموم شن، و سعی میکنم دایره ارتباطم رو کوچیک نگه دارم و آدم‌هایی رو کنار خودم داشته باشم که هدف دارن، کنارشون آرامش دارم و میدونم که میشه بهشون اعتماد کرد.

‏مردم زندگی خودشون رو دارن در کنارش به فضای مجازی هم سر میزنن؛
منم زندگی مجازیم رو دارم در کنارش به دنیای واقعی سر میزنم.

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

من معتقدم صدا زدن آدم‌ها با اسم شناسنامه‌هایشان کار چندان دلچسبی نیست! این اسم‌ها را دیگران انتخاب کرده‌اند!
باید ویژگی‌های آدم‌ها را فهمید و بعد جور متفاوتی صدایشان زد!
مثلا من تو را "التیام" صدا میزنم

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .

من که آخرش رل میزنم
ولی وای به حالتون یکیتون بیاد بعدش بگه من روت کراش داشتم :/