دوست دارم بعضی از آدمایِ زندگیمو از تو گوشی بکشم بیرون سرمو بذارم رویِ شونه‌شون و بگم حیف نیست تو انقدر دوری؟ حیف نیست من هر روز نمی‌بینمت و حرفای دلمو بهت نمیزنم؟ حیف نیست من بغلت ازم دور باشه؟

با بابام بحثم شه تا یماه باهاش حرف نمیزنم ولی به تو بارها فرصت دادم که دلم رو بشکنی.

قهوه‌اش را تمام کرد و گفت:
"چطور انقدر خوب دیگران را دلداری می‌دهی؟"
خندیدم و گفتم:
حرفایی را میزنم که دوست داشتم دیگران به من بگویند.

پوستم رو با ژل مخصوص میشورم، نخ دندون میکشم و مسواک میزنم، کرم آبرسانم رو میزنم، موهای نم دارم رو با روغن چرب میکنم، میرم تو تختم و برای احساس ناکافی بودن، دوست نداشته شدن، مزخرف بودن و تنهایی غصه میخورم.

شاید اگه میفهمیدی که فقط پیامای تورو زود سین میزنم؛
فقط با تو مهربونم؛
فقط به تو فکر میکنم و منتظر توام،بیشتر قَدرمو میدونستی:)

هیچ علاقه‌ای به آدم خوب بودن ندارم، از هرجا بزنی، از همونجا ده برابرش رو بهت میزنم.

‏خیلی بهش فکر میکنم ولی در موردش با کسی حرف نمیزنم و این شاید غم‌ انگیزترین و درست‌ترین کار باشه.

نصف عصبانیتم سر اینه که با آدم مورد علاقم حرف نمیزنم..))

وقتی یه گوشه میشینم و با کسی حرف نمیزنم و ازم میپرسن چیشده و جواب میدم" هیچی"تو همون هیچیِ منی.

با من از صبوری صحبت نکن، من به کسی لبخند میزنم که دلیل اشک‌هامه.