تقصیر آدم ها نیست که
میرن دوراشون رو میزنن بر میگردن
تقصیر خودمونه
که هنوز سر جامون وایسادیم!
‌

با هر بمبی که میزنن هی یادم میوفته چقدر چیزها برای از دست دادن دارم.

آدم از هر جایی که میره بخش زیادی ازش جا میمونه اونجا. روی کاشی هاش، روی میزی که دستشو میذاشت روش، روی صندلی و مبلش، روی دسته ی شیر آب، کلید برق...
و واقعا عجیبه بدونی توی همینجایی که تو قدم میزنی، بعدا یه سری آدم دیگه قدم میزنن و خاطرات جدید متفاوتی میسازن.
بار آخر به اطراف یه نگاه اجمالی میندازی، درو قفل میکنی و آخرین تماس دستت قطع میشه با دستگیره ی دری که هر روز بهش می‌خورد
و میری.
خداحافظی خیلی عجیبه...

و در نهایت فرق آدما فقد تو ضربه هاییه که بهت میزنن.

آدم‌ها از همدیگه دور میشن، بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که نباید به هم بزنن ولی میزنن و بعضی وقت‌ها بخاطر حرف‌هایی که باید به هم بزنن ولی نمیزنن.

حالتو از زندگی بهم میزنن بعد میگن مگه چیکارت کردیم؟

بعضی وقتا دلم میخواد بهت زنگ بزنم بگم آدما دارن بهم آسیب میزنن و اذیتم میکنن، بعدش یادم میاد یکی ازون آدما خودت بودی.

از آدمای نابالغ خشمگین نشو، اونا هنوز با دردهایی حرف میزنن که هیچوقت براشون زبانی برای‌ گفتنش در زمان مناسب نداشتن!

کلا اینطوریم که تو اوج صمیمیت باز هم به آدم‌ها شک دارم، همیشه حس میکنم آدم‌ها کاملا اون چیزی که بیان میکنن یا نشون میدن نیستن بلکه اون چیزی هستن که هیچوقت راجع بهش حرف نمیزنن.

‏مردم زندگی خودشون رو دارن در کنارش به فضای مجازی هم سر میزنن؛
منم زندگی مجازیم رو دارم در کنارش به دنیای واقعی سر میزنم.