حالمان داشت خوب میشد
که باز کسی را "باور" کردیم..!

[علی قاضی نظام]

همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

کاش همش کابوس بود و همه از خواب پا میشدیم.

درستش این بود که واسه جنگ بین ۲تا کشور، رئیس جمهورارو میفرستادن با هم دوئل کنن،
اونوقت دیگه نه کسی جرأت داشت جنگ راه بندازه،
نه کسی رئیس جمهور میشد...

آدم و به کجا میرسونید که کسی با دیدن نوتیف پیامتون چشماش قلبی میشد حالا فقط خیره میشه و بعد با انگشت ردش میکنه تا هروقت حوصله داشت سراغش بیاد…

شاید اگه یه دستگاهی بود که یه لحظه عمق احساس غم یا اضطراب طرف مقابل رو مینداخت توی وجودت تا کامل حسش کنی، خیلی چیزا حل میشد.

سردرد، معده درد و مشکل‌های دیگه‌ام بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

کاش همین حالا بودی…
نه فردا،
نه یه روز خوب،
نه وقتی حالم بهتر شد
همین حالا…
توی این لحظه‌های خسته،
تو دل این بی‌پناهی
که همه فکر می‌کنن قوی‌ام،
ولی فقط خودم می‌دونم چقدر داغونم.
کاش داشتمت…
کاش میشد یکی مثل تو،
توی این همه “خودم باید درستش کنم”،
توی این همه “عیبی نداره میگذره”،
بشه پناه…
بشه تکیه‌گاهِ کسی
که همیشه برای همه کوه بود
ولی حالا فقط دلش می‌خواد
یک لحظه،
فقط یک لحظه
به یکی تکیه کنه
و اون یکی،
"تو" باشی...

کاش میشد روی پیشونیم بنویسم من اخیرا بسیار شکننده‌ام و به تار مو وصلم، لطفا در برخورد و رفتار با من نهایت دقت رو داشته باشید.

جمله‌ای که ازش تا مغز استخون متنفرم، مگه من ازت خواستم؟ خودت کردی، آدم و اون لطف و مهربونیش رو بی‌عزت میکنید و باعث میشد دیگه نه تنها برای شما بلکه اون آدم برای هیچکس دیگه‌ای قدمی از روی محبت برنداره.