اونجایی که توگورت اویار میگه:

«برای هر انسان، کسی باید باشد
‏که با دوست داشتن زیباترش کند.
‏مثل آن پنجره‌ی چوبی
‏که از شمعدانی‌ها
‏جان تازه‌ای می‌گیرد.»

کیارستمی در مصاحبه‌ای میگه :
«هیچ چیز بدی نیست که تو داشته باشی و دیگران بدترش رو نداشته باشن.
هیچ چیزی.
مطمئن باش».
احساسات مشابهی رو همه‌ی ما تجربه می‌کنیم.

یه فکتِ که میگه :
فکر میکنی عادت کردی،
تا وقتی که دوباره بخاطرش گریه‌ات میگیره:)!

دقیقا همون آدمی بهت میگه نمیخوام ناراحتت کنم نمیخوام اذیتت کنم که دلمون رو شکسته تا جایی که خُرد بشه،قلبمون رو تبدیل به سنگ کرده،اعتمادمون رو از بین برده حتی نسبت به آدمای اطرافمون،روزای روشن رو تبدیل به تاریکی کرده،یه روحِ شاد رو تبدیل به یه آدم افسرده و گوشه گیر کرده.
یه آدم چقدر میتونه در حقت بدی کنه؟!همینقد.


. .

همه چی،
تکرارش خسته کنندست؛
جز بوسه
چون فراموش نمیشه...
وقتی دل میگه،
چشم میبینه،
لب میبوسه،
مغز ذخیره میکنه،
لذتش به یادگار میمونه :))

تموم حرف رو آقای محمود درویش میزنه که میگه:
"آنان که در دشواری هایمان غائب بودند، پس بگذارید برای همیشه غائب بمانند..!"
‌

عباس معروفی تو کتاب نامه های عاشقانه، به قدری نصحیت مفیدی میکنه که به نظرم لازمه تو هر نوع و جنس رابطه رو اون پیاده کنیم میخواد عاشقانه باشه، دوستانه باشه یا هرچی. میگه:

"گاهی با دویدن به سمت کسی، نفسی برای ماندن در کنار او نخواهی داشت، پس با کسی بمان که نصف راه را به سمتت دویده است."

این جمله ی شایع رو باید با طلا بنویسنن که میگه:
«رشد میکنی وقتی با همه کمرنگی..!»

شب اینجوریه که انگار بهت میگه:

«ممنون از اینکه کل روز قوی بودی
حالا وقتشه نقاب قوی بودنتو برداری و
با خستگیات بخوابی..».

آقای کامو میگه:
انسان بالاخره به همه چیز عادت می‌کند. و بله ...