بله که سخت میگیرم عزیزم، روح و جسمم فقط باید یکبار و توسط یک نفر لمس شه.

آقا من اصلا عصبی، بداخلاق، زودرنج، من انبار باروت، ولی تو هم تا کبریت نکشی آتیش که نمیگیرم.

روز هایی که آدما همو فقط واسه ی شب میخوان؛ من تو رو واسه تک تک ثانیه های زندگیم میخوام. دلم میخواد وقتایی که از شدت خوشحالی نمیتونم ی جا بند شم؛ آغوش تو جایی باشه که آروم میگیرم. یا وقتایی که از عالم و آدم دلم پره و گریه م بند نمیاد؛ وجود تو باشه که آرومم میکنه.
من تو رو واسه همه روزای زندگیم میخوام فقط همین.️

شد شد، نشد، یه لبوبو آویزون میکنم به کیفم، بی‌عار بی‌عار میچرخم تو کافه‌ها، از ماچا و لته‌ام عکس میگیرم.

گاهی وقت‌ها از خودم میپرسم که چرا؟ چرا این کارها رو انجام میدم چرا همیشه به خودم سخت میگیرم و سعی دارم بقیه رو راضی نگه دارم در حالی که خودم و خواسته‌هام دارن نادیده گرفته میشن و کم کم محو میشن؟

‌‌باشه دیگه مشکلی نیست، به جای اینکه تو رفتار درست رو یاد بگیری، من میرم بی‌احساس بودن و اهمیت ندادن رو یاد میگیرم.

و من هنوز تو را با نفسهایم اشتباه میگیرم

یه چیزی باید باشه که آدم بهش تکیه کنه برای ادامه دادن زندگی، منظورم اینه که غیر از لذت بردن از ذات زندگی یه چیزی باید باشه برای اینکه خودت رو از معلق شدن نجات بدی، برای من اون چیز یادگرفتنه، وقت‌هایی که دارم یچیزی یاد میگیرم واقعا حالم خوبه و هیچ خبری از غم و غصه و افسردگی و دل‌مردگی نیست .

قلبم خیلی میشکنه اون موقع‌هایی که مچ خودم رو میگیرم و میبینم دارم ازت میخوام که بهم توجه و محبت کنی، مثل این میمونه که قلبم رو گذاشته باشم کف دستم و بگم لطفا بردار.

دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.