نمیدونم.
مثلا یه عکس از خودت تو حیاط تیمارستان برام بفرست بگو آخرش نبودنت روانیم کرد.

من دوست داشتنت را از یاد نبرده‌ام،
اما خودم را وادار کرده‌ام نبودنت را تاب بیاورم.

الان میفهمم که چقدر دوستون داشتم و عاشق تک تک نگاهاتون بودم و نبودنتون چقدر غمگین و ناراحت کنندس:))))


. .

سر تو انقدر بلاتکلیفم که هم از بودنت تو زندگیم، هم از نبودنت تو زندگیم دارم عذاب میکشم، تا خرخره ازت پرم.

وقتی از هم فاصله میگیریم، یه چیزی توی من از بین میره، یه بخشی از خودم گم میشه، تو واسم مثل هوایی میمونی که نمیتونم توش نفس نکشم، مثل دارویی که عوارض داری ولی نبودنت از بودنت دردناک‌تره.

کاش اینجا بودی، توام از نبودنت لذت می‌بردی.

وسط راهی ولم کردی که خودت قدم به قدمش دستم رو کشیدی و آوردی، من از نبودنت ناراحت نیستم، از بازیچه شدنم عصبانیم.

باید همینجا بودی. باید این باد بازیگوش اردیبهشت ،
آواره می‌شد بین موهات و گردن‌ات
باید انگشتِ دستان بی‌قرار من، به چیدنِ بوی برگ‌های چنار، به پوستِ صورت‌ات یورش می‌برد...
باید برات از قصه‌های سرگردان مغزم می‌گفتم و تو گوش می‌کردی‌ام...
باید همینجا بودی ... باید تنها نبودم...
این نسیم بازیگوش اردیبهشت ماه نبودنت را بدجور زبان درازی می‌کند ...

#علی_سلطانی

خیلی وقته بر این اصل زندگی می‌کنم: «بودنتان زیبا، نبودنتان ذره‌ای اهمیت نداره.»

شاید نبودنت ناراحتم کنه،ولی بودنت هم دیگه باعث خوشحالیم نیست.