بعضی روزهام هیچ اتفاقی نیوفتاده، ولی دلت میخواد غمگین باشی، دلت میخواد کمتر حرف بزنی، بیشتر خیره بشی، کمتر بیرون بری، بیشتر تنهایی وقت بگذرونی، تا خود صبح رو یه موسیقی غمگین قفلی بزنی و به رفتن کسی که شاید هیچوقت تو زندگیت نبوده فکر کنی و ریز ریز اشک بریزی، بعضی روزها انگار آدم وظیفه خودش میدونه تموم غم دنیا رو به دوش بکشه.

گاهی هم بگذر
چنان که گویی هرگز در مسیرِ
تو نبوده ست ..🤍.


. .

اگه با کسی که من رو زخمی کرده رفیقی، پس هیچوقت درد من برات مهم نبوده.

من شاید بخوام سر شغلم و موقعیت اجتماعیم با آدم‌ها رقابت کنم، اما هیچوقت بخاطر موندن پارتنر، رفیق، دوست و هر آدمی که بخوام تو زندگیم بیش از حد مراقبش باشم که کسی نزدیکش نشه و فلان‌ جا نره و فلان کار نکنه رقابت نمیکنم، چون اعتقاد دارم آدمی که برای منه هیچوقت قرار نیست از دستم بره اگه رفت حتما مال من نبوده.

آرامش دارم چون‌ میدونم چیزی که برای منه من رو گم‌‌ نمیکنه، و چیزی که برای من‌ نبوده هیچوقت توی زندگیم نمیمونه.

عجب جمله ای:
"زن چنان عشق می‌ورزد که انگار هیچوقت نخواهد رفت.
اما روزی چنان می‌رود که انگار هیچوقت عاشق نبوده است!"

لطفا به پسرهایی که وضع مالی خوبی ندارن هم فرصت بدین، هیچکس از اولش پولدار نبوده…

معصومه صابر میگه:

تمام میشود و آفتاب میتابد
غمی نبوده به عالم که ماندنی باشد!
• |.

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

فراموش خواهی شد، چنان‌که هرگز نبوده‌ای؛
مانند مرگِ یک پرنده، مثلِ عشقِ یک رهگذر.