Not one scar on my heart came from the enemy. They all came from people who “Love Me”.

هیچ کدوم از زخمای رو قلبم از طرف دشمنام نبوده؛ همه‌شون از طرف آدمایی بودن که دوستم دارن.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

اون لحظه که خوابشو می‌بینی، پر ذوق و لبخندی و یهو پا می‌شی می‌بینی واقعی نبوده…

یه دوستی داشتم همیشه میگفت:
وقتی شب یکیو ناراحت میکنی
صبح با کمال پررویی باهاش چشم تو چشم نشو
و یه جوری برخورد نکن که انگار عینِ خیالتم نبوده...!
اون آدم شبشو به زور صبح کرده
و با رفتار بدت صد بار دیگه هم ناراحت شده!
مسئولیت دلی رو که میشکنی قبول کن رفیق!
یکی غمگین شده!
این چیز کمی نیست...!
باور کن شب به اندازه کافی غم داره!
تو بدترش نکن!
یا همون شب از دلش دربیار
یا صبح کاری نکن که فکر کنه
هیچ ارزشی برای ناراحتیش قائل نیستی...!

آرامش دارم چون میدونم چیزی که برای منه، من رو گم نمیکنه و چیزی که برای من نبوده هیچوقت توی زندگیم نمیمونه.


. .

و قسم به لحظاتی که تمام توان و تحملت
به پایان رسیده بود، اما تو دوباره دوام می‌آوردی.
و قسم به تمام لحظاتی که قلبت از شدت اندوه فشرده شده بود، اما لبخندهایت را دریغ نمی‌کردی.
قسم به تمام لحظه‌هایی که نیاز داشتی کسی کنارت باشد، اما هیچ‌کس را جز خودت نیافتی.
تو به ‌اندازه تمام آن لحظه ها، سبز خواهی شد و جوانه خواهی زد، جوری که انگار آن روزهای تلخ، توهمی بیش نبوده‌اند.

کسی را نیمه راه ترک نکنید.
شاید این مسیر اون نبوده و فقط به خاطر تو آمده بود

‏آدم‌هایی که توجه و حضورشون رو نشون میدن، همیشه برای من ارزش بیشتری دارن. بی‌تفاوتی هیچ‌وقت جذاب نبوده.

وقتی پیام‌های قدیمی‌ رو می‌خونی و متوجه می‌شی که اون اصلا یه دروغگوی حرفه‌ای نبوده، بلکه این تو بودی که یه احمقِ حرفه‌ای بودی.

کم‌کم دارم میفهمم که بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی میرسی، میبینی آن‌قدرها هم که فکر میکردی جالب نبوده‌اند.