به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

فراموش خواهی شد، چنان‌که هرگز نبوده‌ای؛
مانند مرگِ یک پرنده، مثلِ عشقِ یک رهگذر.

‏تو به خاطر ترس از قضاوت خودتو محدود کردی
در حالی که هیچ‌کس حتی حواسش بهت نبوده!
همه مشغول زندگی خودشونن
تو هم می‌تونستی آزاد باشی
پس امروز و الان خودتو رها کن


. .

‏اتفاقا باید خانواده دار باشه، باید لیاقت داشته باشه، باید شعور داشته باشه، باید خاکی و اصیل باشه، باید دستو دل باز باشه، باید چشم و دل سیر باشه، باید هدفمند و کاری باشه، باید هول نباشه، باید متعهد باشه، باید ظاهر درست داشته باشه، نگید دوسش دارم کافیه، کافی نیست! هیچوقت کافی نبوده!

یه روزی همین آدمی که امروز هستی رو هم پشت سر می‌ذاری. و تصویر رنجی که اون مدت بردی اونقدر رقیق و ملایم می‌شه برات که خیال می‌کنی نکنه خیلی هم سخت نبوده.

خیلی سادست؛ اگه طلا زنگ زد طلا نبوده، اگه عشق تموم شد عشق نبوده، و اگه دوستا رفتن هیچوقت دوست نبودن.

عیب نداره، تنه‌ی این درخت رو قطع کنید، ما دوباره جوونه می‌زنیم.
غیر از این هیچ‌وقت نبوده، هرچقدر هم سخت و ناممکن…

Not one scar on my heart came from the enemy. They all came from people who “Love Me”.

هیچ کدوم از زخمای رو قلبم از طرف دشمنام نبوده؛ همه‌شون از طرف آدمایی بودن که دوستم دارن.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

اون لحظه که خوابشو می‌بینی، پر ذوق و لبخندی و یهو پا می‌شی می‌بینی واقعی نبوده…