روزی به خودت می‌آیی و میبینی
هر چقدر برای  بودنش جنگیدی
او برای نبودن تلاش کرد
هر چقدر برای جای خالی‌اش جنگیدی
او برای نیامدن تلاش کرد...
از یک جایی به بعد  میفهمی که باید کنار آمد
با خودت
با نبودنش
با جای خالی‌اش
با نخواستنش!
از یک جایی به بعد باید بفهمی
که هر چیزی با تلاش نتیجه میدهد الّا عشق یک طرفه...


. .

بزرگترین هنری که باید یاد بگیری اینه ؛
توان نخواستن آنچه را که
خواستنش آزارت می‌دهد...



. .

خانواده سخت‌گیر اینطوریه که دوستات رو از دست میدی چون نمیتونی باهاشون وقت بگذرونی، ازدواج موفقی نداری چون نه آدم‌های زیادی میبینی، نه رفت و آمدی هست که درست بشناسی، شغل خوبی نمیتونی داشته باشی چون محدودیت باعث میشه مهارت خاصی نداشته باشی، کل زندگیت رفت چون نخواستن زندگی کنی.

بالاخره یه روز میگذری از همه‌ی
نبودن ها
نشدن ها
نخواستن ها
و رفتن ها
بدون این‌که دیگه دلیلش برات مهم باشه ..

نمیدونم چرا تو سن ۲۷ سالگی مطمئنم که قرار نیس آدم و رابطه دلخواهمو پیدا کنم...
و این ناامیدی انگار تمام آینده رو برام نخواستنی می‌کنه...

( آخرین شب ۲۷ سالگی )

بالاخره یه روزی میپذیری و میگذری از همه نبودن‌ها، نشدن‌ها، نخواستن‌ها، رفتن‌ها، تموم شدن‌هاو ناامید شدن‌ها، بدون اینکه دیگه دلیلش برات مهم باشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

اون‌جایی که از ته دلت می‌خوای یه کاری رو انجام بدی ولی نمی‌تونی، هم می‌خوای هم نمی‌خوای؛ به اون نخواستن میگن افسردگی.

من
میخواستم
همه
چیو
درست
کنم
ولی
زورم
به
نخواستن
تو
نرسید


. .

خیلی وقت ها آدم ها به بهونه های مختلفی میرن. ولی همش یکیه. اونا از پیش تو رفتن. اونا تورو تنها گذاشتن و نخواستن کنارت بمونن. یا حتی فاصله ها هم نمیتونه کسی که بخواد بمونه رو ازت جدا کنه.

مسئله نخواستن نیست، مسئله اینه که آدم‌ها همیشه ناامیدت میکنن حتی اگه از اول امید و توقعی نداشته باشی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »