«‌یکی از چیزهایی که با بالا رفتن سنت متوجه میشی اینه که هر چیزی توی زندگی نیاز به واکنش و پاسخ دادن نداره، اونی که باید بفهمه میفهمه و اونی که قراره نفهمه، نمیفمه !»

𝙉𝙤 𝙤𝙣𝙚 𝙠𝙣𝙤𝙬𝙨 𝙖𝙗𝙤𝙪𝙩 𝙩𝙝𝙚 𝙨𝙞𝙡𝙚𝙣𝙩 𝙩𝙚𝙖𝙧𝙨, 𝙩𝙝𝙚 𝙝𝙞𝙙𝙙𝙚𝙣 𝙨𝙤𝙧𝙧𝙤𝙬𝙨 𝙖𝙣𝙙 𝙩𝙝𝙚 𝙥𝙖𝙞𝙣 𝙩𝙝𝙖𝙩 𝙝𝙖𝙨 𝙩𝙤𝙧𝙣 𝙤𝙪𝙧 𝙗𝙤𝙣𝙙𝙨 𝙖𝙥𝙖𝙧𝙩 𝙚𝙭𝙘𝙚𝙥𝙩 𝙤𝙪𝙧𝙨𝙚𝙡𝙫𝙚𝙨...

هیچڪس جز خودمون از گریه‌های خاموش، غم‌های پنهان و دردهایی ڪه بند بند وجومون رو پاره ڪردن خبر نداره...

و یهو تبدیل میشم به کسی که دیر جواب میده، تنهایی رو ترجیح میده، اگه انرژی منفی حس کنم ناپدید میشم و اگه دیگه با هم در ارتباط نباشیم ذره‌ای برام اهمیتی نداره.

اهمیتی نداره که بعد مرگ کی به یاد ما گریه میکنه مهم اینه که قبل مرگ، چه کسی پناه گریه های ما بود..!

اونی برنده‌س که حتی وقتی همه‌چی داره، هیچی واسه از دست دادن نداره.

آدم های دورش کمتر و کمتر میشدن اما براش مهم نبود معتقد بود اگه خودشو داشته باشه عملا کم و کسری نداره و بازم میشه زندگی کنه.بی احساس یا بی رحم نبود فقط،دیگه رو آدما حساب نمی‌کرد چون ته داستانو خوب میدونست،برای همین فقط امیدش به خودش بود.

درد داره، ولی اشکال نداره. ما هیچوقت نمی‌تونیم کسی رو مجبور کنیم احساسی که بهش داریم رو به ما داشته باشه.

‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم. برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تورو نسبت به خودم عوض کنم.

گفتم ایرادی نداره، اما بعدش نه دیگه خندیدم نه ذوقی برام موند نه صداهای تو مغزم خوابید. من فقط وانمود میکنم که عیبی نداره.

دلم میخواد غیب بشم.
بشم یه گمشده ای که هیچکس خبر نداره مردس یا زنده و قطع امید کنن از وجودش. دلم میخواد شنل نامرئی هری رو بردارم تو خیابونا راه برم و از دید همه پنهان بشم، بعد کم کم فراموشم کنن انگار که از اول نبودم.