همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

I never stopped loving you, I just stopped showing it.

من هیچ‌وقت دست از دوست داشتنت برنداشتم، فقط از نشون دادنش دست کشیدم.

متاسفانه هیچ‌وقت رابطه خوبی با تموم شدن‌ها یا تغییر نداشتم. هربار که چیزی تموم می‌شه، انگار یه چیزی ته دلم خالی می‌شه. می‌دونم زندگی همینه و هیچی ثابت نمی‌مونه، ولی با این حال، هر بار دوباره اذیت می‌شم.

معذرت خواهی یاد بگیرید عزیزانم، ابراز تاسف و پشیمانی یاد بگیرید، وقتی اشتباه میکنید وظیفه دارید واضح و صریح بگید من رو ببخش نه اینکه بگید من منظوری نداشتم تو بد برداشت کردی.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

ببخشید فعلا درگیرم؛
دارم زخماییو ترمیم می‌کنم که نقشی توی به وجود اومدنشون نداشتم.

‏ببخشید قصد جسارت نداشتم قصدم توهین بود.

من به دوست‌داشتنِ هیچکسی نیازی نداشتم. اما تو اولین و آخرین کسی بودی که دلم می‌خواست دوستم داشته باشد.

در آخرین خط نامه ی خداحافظی‌اش نوشته بود:
«دلم با رفتن نبود، اما دیگر راهی نداشتم.»

.
#۳۶۵روزبدون‌تو | #روز چهارم

حالا می‌فهمم که هیچ‌وقت واقعا برات اهمیت نداشتم.

23:23