متاسفم،نمیتونم ببخشمت!
اخه تو تنها کسی بودی که باور داشتم هیچوقت به من آسیب نمیزنه…

وقتی از هم فاصله میگیریم، یه چیزی توی من از بین میره، یه بخشی از خودم گم میشه، تو واسم مثل هوایی میمونی که نمیتونم توش نفس نکشم، مثل دارویی که عوارض داری ولی نبودنت از بودنت دردناک‌تره.

اگه من رو تو حساسم، اگه گیر میدم، اگه گاهی غر میزنم، واقعا قصدم از هیچکدوم این‌ها رنجوندن تو نیست، فقط انقدر زیاد دوستت دارم که نمیتونم تحمل کنم کسی نگاهت کنه، نزدیکت بشه یا حتی بهت فکر کنه‌.

نمیتونم نگرانت نباشم ولی ما دیگه کاری با هم نداریم پس مواظب خودت باش.

چیزایی که من نمیتونم فراموش کنم رو، تو اصلا یادت نیست.

روزی حداقل دوبار فکر میکنم دیگه نمیتونم ولی همچنان دارم میتونم.

یه چند سالیه هی دنیا زور میزنه بهم بگه هیچکس و هیچی موندنی نیست، منم هر دفعه بهش ثابت میکنم چقد نفهمم و نمیتونم یاد بگیرم.

آره عوض شدم چون ارزش خودم رو فهمیدم، فهمیدم باید خودم رو دوست داشته باشم، فهمیدم نباید همیشه کنار بیام، فهمیدم دلسوزی زیاد اشتباهه، فهمیدم باید خودم رو جای درست خرج کنم و فهمیدم تهش فقط خودم رو دارم، آره تجربه‌هام از من چیزی ساخته که دیگه نمیخوام و نمیتونم مثل قبل باشم.

I can not describe the feeling I have for you..

نمیتونم احساسی رو که نسبت به تو دارم توصیف کنم...

I love you too much to let you know I can't live without you.

اینقدر دوست دارم که بهت اجازه میدم اینو بفهمی که بدون تو نمیتونم زندگی کنم...