لحظه‌ای که اورثینک میکنی و نمیتونی بهش بگی چون میترسی که همینی هم که داری از دست بدی خیلی غمگینه.

امروز 26 June، روز بخشیدنه…
ولی…
گاهے دلیل اینڪہ نمیتونیم یہ نفر رو ببخشیم اینہ ڪہ نمیتونیم خودمون رو ببخشیم!
چون یہ روزے ..
یہ ساعتی،.
حتے بیشتر از خودمون بہ اون آدم اعتماد ڪردیم و ازش انتظار داشتیم!
در واقع ما حماقت خودمون رو نمیتونیم ببخشیم و فراموش ڪنیم.
اصل ماجرا اینجاست…

چه قدر غمگینه وقتی میدونی توی زندگیت، به کلیات کامل هیچ چیزی نمیتونی دست پیدا کنی. به جزئیات چنگ میزنی و همون جزئیات رو هم بی رحمانه ازت دریغ میکنن.

شمام یه حس dissociation دارید و نمیتونید بپذیرید این رسما جنگه؟ انگار که این تصویرا مال کشور شما نیست و شما فقط تماشاچی‌ش هستید؟ واقعا یه حال کثافتی دارم که توصیف‌پذیر نیست

چیزی به نام خستگی روحی وجود داره، اینطوریه که از لحاظ جسمی خوبی ولی به خاطر افکار مزخرفت نمیتونی حتی کوچکترین حرکتی انجام بدی.

نمیتونی تصور کنی دیگه چقدر دوست ندارم بی‌لیاقت.

یکی از فاجعه‌ترین باگ‌های این دنیا اینه که عاشق یکی میشی که جز اون آدم دیگه‌ای رو نمیتونی ببینی، در حالی که اون آدم اصلا تو تقدیر تو نیست.

You can’t always have a good day. But you can always face a bad day with a good attitude.

تو همیشه نمیتونی، یه روز خوب داشته باشی.
اما همیشه میتونی، با یه نگرش خوب، با روز بدت مواجه بشی.

تو آدما رو نمیتونی نجات بدی مخصوصا اونی که توی دردش خونه ساخته و ازش بیرون نمیخواد بیاد! چون هنوز تصمیم نگرفته که از خودش نجات پیدا کنه! اونی که نخواد نجات پیدا کنه، از تو قهرمان نمی‌سازه! بلکه تو رو هم قربانی میکنه!

درسته هر رابطه‌ای نباید به ازدواج ختم بشه اما نمیتونی چندین سال از زندگیت رو به پای کسی بذاری که قرار نیست هیچ جایی تو آینده‌اش داشته باشی.