‏نمیدونم چطوری بگم ولی یه آدم با بالاترین ارزشش برام، با کوچیک‌ترین حرکتش در ثانیه‌ای از چشمم میوفته.

‏بنده کمبود دوست پسر رو تو زندگیم حس میکنم ولی حوصله دوست پسرم ندارم، نمیدونم متوجه میشید یا نه.

یه وقت‌هایی هم حالت خوب نیست و نمیدونی چرا، فقط میدونی خوب نیستی و سخت‌ترین کار توی این وقتا توضیح دادن اینه که چرا خوب نیستی، اگر هم بگی نمیدونم که فکر میکنن نمیخوای بهشون بگی، واسه همین همون گم و گور بشی واسه خودت بهتره.

نمیدونم چه کسی باید این رو بشنوه،
اما تا زمانی که شایستگیشو پیدا نکردی، مجرد بمون...

نمیدونم.
مثلا یه عکس از خودت تو حیاط تیمارستان برام بفرست بگو آخرش نبودنت روانیم کرد.

تا میتونید خودتونو به گیج بازی بزنید
بگید نمیدونم، بگید نمیتونم، بگید
بلد نیستم، بگید حالیم نمیشه، بگید
من خرم، بگید من ناتوان عقلی ام
ولی ارامش برای خودتون بخری با
گفتن این کلمات و هرچی ک شنیدید
به هیچ جاتون نباشه...

‏نمیدونم‌ کجای دنیا و با چه حالی هستی که اینو میخونی
اما یادت نره
غم همیشه انقدر پررنگ نمیمونه،
پس قوی باش عزیزم

هر وقت نمیدونم باید چیکار کنم یه لیوان چایی برای خودم میریزم .️.️

♡

ویژگی سمی من اینه که نمیدونم چطور کمک بخوام، فقط ناپدید میشم و هر وقت حالم بهتر شد، برمیگردم.

عشق و ابراز علاقه رو نمیدونم اما مطمئنم  "احترام" آدم‌ها رو تا ابد کنار هم نگه میداره...