این روزها دائماً یاد این نامه‌ی فروغ فرخزاد به پرویز شاپور میفتم که می‌گفت:

‏«گاهی‌ اوقات از خودم می‌پرسم که برای چه زنده‌ام.
زندگی وقتی خالی از عشق و نوازش بود، وقتی چشم‌های مردی با محبّتی سرشار پیوسته نگران انسان نبود، وقتی انسان احساس کرد که تنهاست به چه درد می‌خورد؟»

خیلی خستم واقعا، بغل شدن و مورد نوازش قرار گرفتن تا چندین ساعت تنها چیزیه که میتونه حالمو مقداری میزون کنه.

تا جان به تنم باشد یادت به سرم باشد
تا سر ندهم بر باد هرگز نروی از یاد...

#روح_نواز.


. .

و مَردم
با نگاه
با حرف
با خنده
حتی با نوازش
می‌توانند غمگینِ‌مان کنند...

مناجاتی زیبا از خواجه عبدالله انصاری:

بارالها؛
از کوی تو بیرون نشود پای خیالم
نکند فرق به حالم
که برانی
چه بخوانی
چه به اوجم برسانی
چه به خاکم بکشانی
نه من آنم که برنجم
نه تو آنی که برانی...

نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم
نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی
در اگر باز نگردد، نروم باز به جایی
پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی
کس به غیر از تو نخواهم
چه بخواهی چه نخواهی
باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی...
آمین

#خدا

پدر بزرگم همیشه میگفت:
اگه یه روز دلت گیر کرد، زن گرفتی،
با دستهای خودت موهاش رو بباف،
گوشواره گوشش کن و نوازشش کن
زنها از گرسنگی نمیمیرن،
اما بی مهری و بی توجهی حتما آنها را میکشه!

.࿐

[سر گذاشتن روی پای آدم مورد علاقه‌ات، و نوازش شدنِ موهایت.]

نوازشم که میکنی
من از جهانی برمیگردم که از خیال نفس های تو
مرا درگیر تو کرده است:):

تو کتاب مردی به نام اوه، فردریک بکمن حرف قشنگی زده؛ میگه:
«عشق از دست رفته هنوز عشق است، فقط شکلش عوض می‌شود.
نمی‌توانی لبخند او را ببینی یا برایش غذا بیاوری یا مویش را نوازش کنی یا او را دور زمین رقص بگردانی. ولی وقتی آن حس‌ها ضعیف می‌شود، حس دیگری قوی می‌شود. خاطره.
خاطره شریک تو می‌شود.
آن را می‌پرورانی. آن را می‌گیری و با آن می‌رقصی.
زندگی باید تمام شود، عشق نه.»

و گریستم
به یاد تمامِ رویاهایی که تا می‌خواستم
نوازششان کنم پژمردند :):