نمی‌شود که فقط بجنگی و تلاش کنی و وسط بمباران مشکلات دوام بیاوری و با یک حفره‌ی خالی در قلبت راه بروی و زندگی کنی! نمی‌شود که از درون احساس فقدان داشته‌باشی و از بیرون آرام و خونسرد به نظر برسی. نمی‌شود که در قبال عمیق‌ترین زخم‌ها و نیازهای وجودی‌ات پاسخی دریافت نکرده‌باشی و بهبود نیافته‌باشی و فراموش کرده‌باشی و به حواشی دلخوش شده‌باشی.
تا کجا می‌توان سرسپرده و تسلیم شرایط بود و طغیان نکرد و فریاد نزد؟
بالآخره یک‌جایی کم می‌آوری و صبرت تمام می‌شود و  سد دفاعی اندوهت می‌شکند و تمام بغض‌های فرو خورده‌ات را درست در جایی که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کند می‌شکنی و به وسعت اقیانوس بی‌اختیار هق‌هق می‌کنی و اشک می‌ریزی و فریاد می‌زنی ...
ما چه می‌دانیم در دل آدم‌ها چه می‌گذرد؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

ما حتی دعوا هم نکردیم. فقط یه روز بیدار شدم دیدم روزهاست که حرف نزدیم.

واقعیت اینه که خیلیامون قوی بودن رو انتخاب نکردیم؛ بهمون تحمیل شد.

طرف مقابلتو جوری باور میکنی
که خودتو هیچ وقت اینجوری باور نکردی

این میشه عشق🫀

منو نکشت
قوی ترم نکرد
صرفا
فرسوده و دل سردم کرد

من از مردن نمی‌ترسم
فقط نگرانم که
به اندازه‌ی کافی زندگی نکرده باشم.
• |.

جواب همیشه بستگی به این داره که سوال‌ت رو از کی می‌پرسی. اگر جواب نامربوطی دریافت کردی بدون آدم‌ت رو درست انتخاب نکردی.

به اندازه تمام دفعاتی که ازت شدم و تو خیلی خوب فهمیدی، ولی حتی یبار هم سعی نکردی درستش کنی ازت دور شدم.

خداحافظی نکردیم، ولی داستانمون دیگه تموم شده.

یه روز از خواب پا میشی، صبحانه‌ت رو میخوری، مسواکت رو میزنی، میری به کارات برسی و دیر یا زود میفهمی که بهش فکر نکردی؛ به اون اتفاق، به اون روز، به اون حرف، به اون آدم.