بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

رفاقت لانگ دیستنس اینجوریه که تو تاحالا بغلش نکردی،
باهم بستنی نخوردید،
قدم نزدید و حتی از نزدیکم همو ندیدید
ولی با تمام وجودتون روحشو بغل کردید،
با تمام احساساتتون وقتی زمین خورده دستشو گرفتید،
تو تمام لحظاتتون کنارتون تصورش کردید...
خلاصش کنم تو ذره ذره روحتون ریشه زده.

ولی به قول شایع:
دیر میفمی زندگی نکردی
شیش دُنگ حواست به "چی میشه" ها بوده

تاحالا به این فکر کردین احساساتتون داره حیف میشه و آدم درستو پیدا نکردین که واسش بمیرید؟

ما حتی دعوا هم نکردیم. فقط یه روز بیدار شدم دیدم روزهاست که حرف نزدیم.

واقعیت اینه که خیلیامون قوی بودن رو انتخاب نکردیم؛ بهمون تحمیل شد.

طرف مقابلتو جوری باور میکنی
که خودتو هیچ وقت اینجوری باور نکردی

این میشه عشق🫀

جواب همیشه بستگی به این داره که سوال‌ت رو از کی می‌پرسی. اگر جواب نامربوطی دریافت کردی بدون آدم‌ت رو درست انتخاب نکردی.

به اندازه تمام دفعاتی که ازت شدم و تو خیلی خوب فهمیدی، ولی حتی یبار هم سعی نکردی درستش کنی ازت دور شدم.

خداحافظی نکردیم، ولی داستانمون دیگه تموم شده.