ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

و
شاید
این
ما
هستیم
که
تمام
می‌شویم،
نه
غم‌هایمان....

روز هایی را به شب می رسانیم که از خود شب هم تاریک ترند...!
روزهایی که شب اند؛
خیلی شَب!
خدا به داد شب هایمان برسد...

نباید حرف هایمان همگی باد هوا باشد ؛
ما چیپس چی توز نیستیم.!!!!

و اما عزیز من باید بگم که:

دوباره سبز خواهیم شد
به احترام اشک‌هایمان!
• |.

‏ما بیش از اَندازه قوی بودیم،
به کسی تکیه نمی‌دادیم.
با کسی از دردهایمان نمی‌گفتیم و
از کسی کمک نمی‌خواستیم،
ما به قیمتِ همین قوی بودن، از پا درآمدیم!
قوی بودن را برایِ ما بَد تعریف کرده بودند...

- نرگس صرافیان طوفان

گوش کن...
نگاه کن...
بعد ها بگو؛
در دوری از آسمانِ آبی و آفتاب رخت بر بسته،
میانِ تمام نداشتن هایمان امید تمام چیزی بود که داشتیم...!

اشک می‌ریزی و می‌گویی:
پس رویاهایمان چه؟
می‌بوسمت و می‌گویم : بخواب
در خاورمیانه رویا داشتن
خودش رویاست ..

رویاهایمان دفن شد وسپس صد ها اُمید از آنها بیرون آمد..


. .

و صبر می‌کردیم تا سرانجام شب شود
که زخم‌هایمان را ببندیم و صبح هنگام
دوباره بلند شویم و بجنگیم برای زندگی 🤍

♡