ادامه ی بعضی مسیرها و رابطه ها ادامه ی آسیب است .
آسیبی که خودمان انتخاب میکنیم به خودمان بزنیم .
حواسمان به شواهد باشد .
و بیشتر از همه ،
حواسمان به رویاپردازی هایی که ما را از دیدنِ حقیقتِ پیش رویمان ، دور میکند .
حواسمان به خودمان و زخم‍‍هایمان باشد .
گاهی هیچکس در ادامه ی آسیب مقصر نیست ،
غیر از خودمان و امید واهی خودمان به رخ دادنِ یک معجزه ی بزرگ ....

به یاد داشته باش؛
که حتی در جدال هایمان،
می توانی بدونِ هیچ عُذری
سَر بر شانه اَم بُگذاری....

تاوان حرف هایی که نمی توانیم بزنیم...
موهای سفیدی ست
که لابلای موهایمان داریم...
ولی به همه می گوییم ارثیست ...

به قول بزرگی که می گوید
درد دارد
وقتی ساعت‌ها می‌نشینی
و به حرفایی که هیچ وقت
قرار نیست بگویی
فکر میکنی....

جمال ثریا چقد قشنگ میگه:
«اگر دیداری هم نباشد، حتی اگر لمسی هم نباشد، بی دلیل برای بعضی ها، همیشه جایی در دلهایمان هست…!»

اگر دیداری هم نباشد،
حتی اگر لمسی هم نباشد،
بی دلیل برای بعضی ها
همیشه جایی در دل‌هایمان هست!

「 و شاید آرزوهایمان جایی منتظرمان باشد :) . 」

The eyes of others our prisons their thoughts our cages

چشم‌های دیگران ،زندان‌های ما هستند و افکارشان، قفس هایمان

‌‌‌‌‌‌.࿐

‏ما مردمی هستیم که اگر کسی را دوست بداریم، با او موسیقی مورد علاقه‌مان را به اشتراک می‌گذاریم و غم‌هایمان را!

ایستاده ام بر بام اسفند،
با چشمانی خیره به روزهایی که
تلخ و شیرین گذشت و خاطره شد..
حالا بهار در راه است،
لبریز از عطر بهار نارنج،
سرشار از شکوه علفزار با کوله باری از
شکوفه های عشق،
سبزه های امید و ابرهایی که آبستن باران اند..
شاید خدا خواست
و این بهار
درخت آرزوهایمان جوانه زد ..

مریم موسوی

باید بخشید!
باید خودمان را برای تمام حماقت‌ها، انتخاب‌های تلخ و برای تمام بدی‌هایی که انجام داده‌ایم ببخشیم.
بخشش که آغاز شود، ادامه ی جاده دیده می‌شود. جاده‌ای که هنوز مسافرش هستیم و هنوز ادامه دارد. بار گناه را که بر زمین بگذاریم، قدم‌هایمان سبک‌تر می‌شود…