موضوع اینه که فرقی نمیکنه چه مدتیِ باهم تو رابطه‌اید نقطه پایان یه رابطه همونجاست که یکی از طرفین یادش میره چطوری مثل روزای اول به طرف مقابل توجه کنه.


. .

بالاخره از یه جایی به بعد چشمات باز میشه، گوش هات میشنوه و تازه میفهمی چه خبر بوده.
اونجاست که میفهمی درگیر یه مشت اشتباه بودی و یقینا میدونستی داری گند میزنی به زندگیت و خودتو نابود میکنی اما انقدر از انجام دادن اون اشتباه لذت میبردی که برات مهم نبود ته خط کجاست.
و خب آدم به یه نقطه ای از زندگی میرسه به جایی که تازه خودشو پیدا میکنه، اونم درست لبه ی پرتگاه و همونجا میفهمه که چقدر به غلط زندگی کرده و دیگه نه راه پس داره نه راه پیش.
و اون روز برای همه چیز خیلی دیره.
خیلی دیر...

. .

‏ولی به نظرم بزرگترین شوکِ زندگی همونجا به آدمیزاد وارد میشه که از خودش میپرسه:«چرا واسه کسی دارم دست‌وپا میزنم که نه واسش ارزش دارم نه منفعت خاصی واسم داره؟! چرا نمیفهمی هیچ‌جای زندگیش نیستی بشر؟! بس کن!»

I was always looking outside myself for strength and confidence but it comes from within. It was there all the time.

من همیشه دنبال قدرت و اعتماد به نفس از بیرون خودم بودم، اما این قدرت از درونم میاد.
و همیشه هم همونجاست.

‌‌‌‌‌‌.࿐

‏فرقی نمیکنه چه مدتی با هم تو رابطه اید ، نقطه پایان یه رابطه همونجاست که یکی از طرفین یادش میره چجوری مثل روزای اول به طرف مقابل توجه کنه

•
یه جایی از زندگیت یهو به خودت میای میبینی هیچکس تو‌ زندگیت وجود نداره که خود واقعیِ تو رو دیده باشه یا حتی بشناسه حتی یه نفر. واقعا هیچکس
‏همونجاست که میفهمی مجبوری به خودت تکیه کنی..

「♡」

تو روانشناسی یه اصطلاحی هست
به اسم «ambivalence»؛دوسوگرایی
‏
‏این دقیقا برای زمانیه که در حد تنفر از کسی
ناراحتی یا حال نمیکنی با فکر و رفتار فعلیش
ولی چون دوسش داری تحملش می‌کنی و می‌پذیری.
‏
‏مثل همونجا که حسین صفا نوشت:
«‌غمت غمگینم کرده اما دوستت دارم»

‏هر جا که حالتون خوبه همونجا بمونید باور کنید هیج جای دیگه ای ارزش رفتن رو نداره...

فقط اونجا که نزار قبانی میگه :
« عقل، عقل من است و فکر تویی
قلب قلب من است و نبض تویی »
دقیقا همونجا (:

خلاصه میگم عزیزان؛
ندونستن، سرتاسر آرامشه
شروعِ تمامِ فلاکت و بدبختیا همونجاست که از نفهمی درمیای و میری به سمت کمال‌گرایی.