‌دقیقا همونجایی که داستایوفسکی
تو شب‌های روشن گفت :
«‏از خودش می پرسد؛
من چرا باید به یک نفر
احتیاج داشته باشم
که با او دو کلمه حرف بزنم؟
خودم با خودم می‌توانم
بیشتر از دو کلمه حرف بزنم
و حرف‌های خودم را
راحت‌تر بفهمم
و اگر کسی به اینجا برسد
دیگر نه می‌گردد،نه انتظار می‌کشد.»

دقیقا همونجایی که
امیر وجود می گه:
یه آدمهایی هستند
انگار متفاوتند با همه
همین که می آیند
ته دلت را قرص می کنند
آرامش جانت می شوند
مواظب این آدمها باش
ساده می آیند و سخت می روند
ولی وقت رفتن هیچ وقت برنمی گردند...

‌دقیقا همونجایی که
هوشنگ ابتهاج می گه:
«به روزگار شبی بی‌سحر نخواهد ماند
چو چشم باز کنی صبحِ شب‌نورد اینجاست.»..

همونجایی که جبران خلیل جبران
می گه:

بین منطوق لم یُقصد
و مقصود لم یُنطَق تضیع
الکثیر من المحبة.

«میان گفته‌ای بدون قصد
و قصدی ناگفته
محَبتی از میان می‌رود.»

‌همونجایی که سعاد الصباح می گه:
و چون تو مرا دوست داری،
دنیا بزرگ‌تر،
آسمان وسیع‌تر،
دریا آبی‌تر،
گنجشک‌ها آزادتر
و من هزار بار زیباتر شده‌ام.

‌همونجایی که جمال ثریا می گه:
«اگر دیداری هم نباشد،
حتی اگر لمسی هم نباشد،
برای بعضی‌ها همیشه
جایی در قلبمان هست.»

‌همونجایی که میشل فوکو می گه:
«گاهی سکوت
نشانه تایید طرف مقابل نیست
بلکه نشانه قطع امید از سطح شعور اوست.»

‌همونجایی که کاظم بهمنی می گه:
همه چیزم شده و ‏هیچ مرا ‏یادش نیست.

‌همونجایی که غادة السمان‌ می گه:
"انگشت‌های بیشتری می‌خواهم
تا با همه‌ی آن‌ها به تو اشاره کنم
و فریاد بزنم:
«این محبوب من است.»"

‌همونجایی که
سعید صاحب علم می گه :
در دلم جایی برای هیچکس
غیر از تو نیست
گاه یک دنیا فقط
با یک نفر پُر می شود