شاید اگه یه دستگاهی بود که یه لحظه عمق احساس غم یا اضطراب طرف مقابل رو مینداخت توی وجودت تا کامل حسش کنی، خیلی چیزا حل میشد.

رفاقت لانگ دیستنس اینجوریه که تو تاحالا بغلش نکردی،
باهم بستنی نخوردید،
قدم نزدید و حتی از نزدیکم همو ندیدید
ولی با تمام وجودتون روحشو بغل کردید،
با تمام احساساتتون وقتی زمین خورده دستشو گرفتید،
تو تمام لحظاتتون کنارتون تصورش کردید...
خلاصش کنم تو ذره ذره روحتون ریشه زده.

امیدوارم نصیب کسی بشین که بدونه چه کسی رو کنارش داره و قدردان وجودتون باشه .️

شخصیت واقعی هرکس، همون قسمتیه که در کودکی حذف کرده تا بتونه دوست داشتنی بمونه! اون قسمت های حذف شده ی وجودت که ازش گذشتی تا مورد تایید واقع بشی، اون خود واقعی توعه!

آدم درست باهات کاری میکنه که انگار داری سبز میشی ، گل میدی ، جوونه میزنی ، جوری که بتونی وجودت رو هَرس کنی.

♡

من فکر می‌کنم درد هیچ‌وقت برنامه‌ای نداره که بخواد با برنامه از زندگی آدمیزاد کنار بره. درنهایت یا اون‌ درد رو‌ می‌پذیری و اون‌ قسمتی از وجودت می‌شه و یا این‌که به اون درد با دیدگاه متفاوت‌تری نگاه می‌کنی. چه تو درس‌ت رو‌ از زندگی بگیری، چه نگیری، درد همچنان جریان داره و مسیر خودش رو ادامه می‌ده.

عشقی که وجودت رو به پاش بریزی؛ اما بعدش احساس پوچی بهت دست نده.

شفا هنگامی رخ میده که اعماق وجودت رو هرچقدر هم آشفته و بیمار دوست بداری!

‏زمان واقعا همه چیو حل میکنه، سخته، درد میکشی، مثل یه معتادی که داره ترک میکنه بند بند وجودت پر از درد میشه، عصبی میشی، اضطراب داری، خشمگین میشی، اما کم کم میبینی بی حس شدی به همه چی، دیگه متوجه نمیشی، فقط میبینی چقد سختی کشیدی و همه چی مثل قبل جریان داره …

هر چقدر اصیل‌تر، عمیق‌تر، ارزشمندتر و قابل اعتمادتر باشی به‌خاطر آسیب‌های زیادی که تجربه کردی به کسی زخم نمی‌زنی، چون از میزان درد و ذات رنج خبر داری!
تو زمانی یک انسان درست هستی که اجازه ندی تکه های وجودت عقده و باعث شکستن دیگران بشه...