شاید اگ تو نبودی این منِ قوی هم الان نبود؛
شاید اگ قلبمو نمیشکستی نمیفهمیدم نباید حرف های هر کسی رو باور کنم؛
شاید اگه با تو آشنا نمیشدم هیچوقت نمیفهمیدم آدما اونجوری که نشون میدن نیستن؛
شاید تو برای من لازم بودی تا بفهمم برای همه نباید همه ی وجودمو بزارم! همین....

حالا آن برق قدیمی در چشمانم را می‌بینی؟
دیگر نیست
تو با بی‌رحمی آن را از وجودم بیرون کشیدی...

Sometimes we need a cemetery in our existence, for the things that die inside us

گاهی در وجودمان به قبرستانی محتاجیم، برای چیزهایی که در درونمان میمیرند

بخشی از وجودم تا همیشه غمگینِ تو می‌ماند.
• |.

یه قسمت‌هایی از وجودم خاموش شدن که واقعا دوستشون داشتم، متاسفم که نتونستم ازشون در برابر بزرگسالی محافظت کنم.

داشت حسی رو توی وجودم زنده میکرد که یه عمر ازش فراری بودم، به گمونم دوست داشتن باید یچیزی شبیه این حس باشه.

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

همه‌ی
ما،
یکروز،
یکجا،
با
یک
اتفاق
تمام
وجودمان
را
از
دست
داده‌ایم!

تو تنها...
باقی مونده از منی ..
تو همون امیدی که
منو محکم نگه میداره تو این زندگی ..
تو همون نبضی که تو وجودم میزنه ..
تو همون آرامش وجود منی ..
یار‌خوب‌من


. .

من خیلی آدم واکنشی ای نیستم، اگه دیدید خیلی واکنش نشون میدم، بدونید لایه‌های عمیق روح و روان وجودم رو لمس کردید.