من از اون‌هام که کافیه فقط یک بار حس کنم وجودم تو زندگی کسی بی اهمیته، اون آدم واسه همیشه برام تموم میشه، شاید بگم بخندم باهاشون ولی دیگه دوست و رفیق من نیستن.

یه قسمت‌هایی از وجودم خاموش شدن که واقعا دوستشون داشتم، متاسفم برای خودم که نتونستم ازشون در برابر بزرگسالی محافظت کنم.

کدام نشانه ،
دویده ست از تو در تن من؟
که ذره‌های وجودم تو را که می‌بینند ،
به رقص می‌آیند ،
سرود می‌خوانند ! . . ..🫀


فریدون مشیری

ما فقط به چیزهایی عادت میکنیم که خیلی وقته در وجودمون مُردن.

با تمام وجودم هر روز دارم این جمله رو زندگی می‌کنم: زندگی اصلاً قابل پیش‌بینی نیست…

‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.

یک سری اشک های نریخته و مشت های نزده دارم که انباشته شدن تو وجودم و مطمئنم سرطان میشن یه روز.

امیدوارم تو سن شصت هفتاد سالگی یه شب
سیگار به دست تو بالکن یاد کارای نکرده و آرزوهای
از دست رفته جوونیمون نیوفتیم و
همه وجودمون پر از حسرت نشه...

اکنون بنظر می‌رسد که صبور تر شده‌ام اما چراغی در وجودم خاموش شده است که دوست داشتم تا ابد روشن بماند

- لاادری

♡

حس می‌کنم بخشی از وجودم برای همیشه تبدیل به غروب جمعه شده...!:)
• |.