هر چی بزرگ‌تر می‌شی می‌فهمی یک سری اتفاق‌ها یا آدم‌ها رو نمی‌تونی برای مدت طولانی نگه داری. ولی انقدر می‌ارزن که ریسک داشتن‌شون رو تو همون تایم کم هم می‌پذیری.

عشق یک‌طرفه ممکن است دردناک باشد، ولی درد امنی است؛ چون به کس دیگری جز خودمان صدمه نمی‌زند.
دردی خصوصی و همان اندازه که تلخ و شیرین است، خودانگیخته نیز هست. اما به محض آنکه #عشق، دو جانبه می‌شود، باید حالت انفعالی و ساده صدمه دیدن را رها کنیم و مسئولیت ارتکاب به گناه را بپذیریم.

من فکر می‌کنم درد هیچ‌وقت برنامه‌ای نداره که بخواد با برنامه از زندگی آدمیزاد کنار بره. درنهایت یا اون‌ درد رو‌ می‌پذیری و اون‌ قسمتی از وجودت می‌شه و یا این‌که به اون درد با دیدگاه متفاوت‌تری نگاه می‌کنی. چه تو درس‌ت رو‌ از زندگی بگیری، چه نگیری، درد همچنان جریان داره و مسیر خودش رو ادامه می‌ده.

از تلاش برای نادیده گرفتن مکالمات، موقعیت ها و وظایف ناراحت کننده، دست بردار.
آنجاست که روابط سالم، شخصیت و انعطاف پذیری را در خودت ایجاد می کنی.

متاسفانه باید این حقیقت تلخ و بپذیری که همیشه انتخاب اول یسری آدمها نیستی! خیلی اوقات ترجیحات یا صندلی ذخیره ی اونایی.

دست کشیدن از چیزهای مورد علاقه‌ات وقتی سخت‌تر می‌شه که مجبوری این واقعیت رو بپذیری که یه روزی متعلق به کسی می‌شن که حتی نصف تو دوستشون نداره.

فقط کافیه به درون خودتون رجوع کنین و با خودتون آشتی کنید، و خودتون رو بدون سرزنش و قضاوت بپذیرید و دوست داشته باشید! تا از بین تاریکی دریچه ای از روشنایی و پیدا کنید.

Expect nothing and accept everything and you will never be disappointed.

هیچ انتظاری نداشته باشید و همه چیز را بپذیرید، میبینید که هرگز ناامید نخواهید شد.

‏دو تا درس از ۱۴۰۳ گرفتم که شاید به کار شما هم بیاد.

اول اینکه بهتره به موقع از چیزی که کار نمی‌کنه درست خارج بشید ( شغل، رابطه، باشگاه ) تا اینکه اینقدر بمونید و امیدوار باشید تا بپوسید.

دوم اینکه تغییر آدما رو بپذیرید، هم بد شدن هم خوب شدن، با یه تصور قدیمی باقی نمونید.

آدما هیچوقت حرفایی که تو زمان آسیب پذیریشون بهشون زده میشه رو یادشون نمیره.