گفت چگونه آرامش را پیدا کردی؟
گفتم جایی به دور از آدم ها پناه بردم
و در سکوت خودم را محکم تر در آغوش گرفتم

♡

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

و هرگز جز خدای پروانه ها ، پناهی نخواهی یافت 🫧

او امن بود و دنج.
اگر آدم نبود و مکان بود، احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها، یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها، ‌شاید هم کتابخانه‌ای برای از واقعیت فرار کرده ها.

هم‌ چون شاخه‌ای باش برای من
بر لبه‌ی پرتگاهی که به آن پناه می‌برم

- لاادری

♡

پناه می‌برم به
موسیقی، قهوه، تمرین، باشگاه، کتاب...
از شر آدم‌ها، آدم‌ها، آدم‌ها.

جمعه تعطیل است ...
ولی
درِ دُکانِ تمامِ  بی کسی ها
باز است ...

#حسین_پناهی

" یا کَهفی حین تُعیینِی المَذاهب "

ای پناه امنِ من در زمانی که
راه‌های گوناگون و بی‌ربط ، مرا خسته می‌کند 🪴

♡

تو نباید بیای من رو هوایی کنی چون تو خودت میدونی اسمت ک میاد گریه‌ام میگیره، چون تو میدونی من هیچکس رو ندارم سر بذارم رو شونه‌هاش به یاد تو گریه کنم، چون تو میدونی از وقتی بهت پناه آوردم و شونه خالی کردی دیگه ترسیدم ب شونه‌ایی تکیه کنم، وقتی میدونی من هیچکس رو ندارم وقتی میدونی من رو چقدر خورد کردی نباید بیای خودت رو واسم یاد آوری کنی باشه؟

هیچ درختی به خاطر
پناه دادن به پرنده ها،
بی بار و برگ نشده است

تکیه گاه باشیم، مهربانی سخت نیست!