دیدی یه خونه وقتی خالی میشه
چقدر غمگین و بی پناه میشه؟
آدمیزاد هم بدون بعضی آدمها
همینقدر بی پناه و تنهاست…

درونم جنگ است،
نه بین خیر و شر،
بلکه بین من و من،
بین کودکی‌ام که هنوز عشق می‌خواهد،
و بالغی که یاد گرفته فقط دوام بیاورد.
و در این میان،
نه پناهی هست،
نه آغوشی امن،
فقط سکوتی که همه چیز را در خودش می‌بلعد

پناهگاه من همون لا به لای گرمای تن توعه.

اما
تو
پناه
بودی
در
روزهایی
که
حتی
خود
بر
خودم
آوار
بودم.

به من پناه بیاور
آغوشم وطن کوچکی‌ست
که هرگز تو را آواره نمی‌کند .️

- علی قاضی نظام

♡

گفت چگونه آرامش را پیدا کردی؟
گفتم جایی به دور از آدم ها پناه بردم
و در سکوت خودم را محکم تر در آغوش گرفتم

♡

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

و هرگز جز خدای پروانه ها ، پناهی نخواهی یافت 🫧

او امن بود و دنج.
اگر آدم نبود و مکان بود، احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها، یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها، ‌شاید هم کتابخانه‌ای برای از واقعیت فرار کرده ها.

هم‌ چون شاخه‌ای باش برای من
بر لبه‌ی پرتگاهی که به آن پناه می‌برم

- لاادری

♡