‏نمیدونم چطوری بگم ولی یه آدم با بالاترین ارزشش برام، با کوچیک‌ترین حرکتش در ثانیه‌ای از چشمم میوفته.

‏چطوری ناراحتیت رو نشون میدی؟ به همه جا نگاه میکنم، جز صورتش.

تو برگشتی ولی من یادم نرفته بود که چطوری رفتی.

نمی‌دونم چطوری بهت بگم حوصله‌ی هیچکسو ندارم که متوجه بشی مشکل تو نیستی، منم.

عزیزم تو همیشه راه‌حل تمام مشکلاتم رو داشتی، الانم بیا بگو چطوری بزرگترین مشکلم که خودتی رو حلش کنم.

برام اهمیتی نداره بقیه چطوری درباره‌ام فکر میکنن، اون‌ها میمردن اگه چیزی که من گذروندم رو میگذروندن.

چطوری اعتماد به نفس نداشته باشم وقتی از مذکر تا مونثش با پشیمونی برمیگردن.

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

این حساس بودن هم خیلی حس خجالت‌ آوریه، مثلا نمیدونم چطوری باید بهت بگم ناراحت شدم و آسیب دیدم سر احمقانه و مسخره‌ترین چیز.

‏نمیدونم چطوری بگم اما انگار دارم هدر میرم، خودم، عمرم، جوونیم، انرژیم، استعدادم، احساساتم، ذوقم، تلاشم و کلا همه وجودم داره هدر میره، ناراحتم.