نگفتن رنج یجور موندن تو گذشته‌هاست. انگار هنوز یه جایی، توی یه لحظه گیر کردی. ولی وقتی ازش می‌گی، یه قدم ازش فاصله می‌گیری. کم کم تبدیل می‌شه به جای زخمی که یادت می‌ندازه چیا گذروندی و چقدر قوی‌تر شدی.

نمیتونی تصور کنی دیگه چقدر دوست ندارم بی‌لیاقت.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

خدا چقدر زیبا میگه:

" کل فی فلک "
همه چیز در گردش است .

♡

‌
‏به‌قول یکی از  نویسنده‌های ترک هست که می‌گه:
‏"اگر چیزی که جدایمان کرده مرگ نیست،
پس خیلی حیف شده‌ایم"
چقدر درسته واقعا .


. .

سردرد، معده درد و مشکل‌های دیگه‌ام بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

درد یه چیز عجیبه…
بهت فشار میاره…
می‌پیچه تو دلت…
ولی نشون نمی‌دی…
لبخند می‌زنی…
وانمود می‌کنی همه‌چی خوبه...
ولی وقتی شب می‌شه
وقتی تنها می‌شی،
تازه می‌فهمی چقدر شکستی…
چقدر نمی‌خوای به فردا برسی...

آن‌شرلی یه جا می‌گفت:
ماریلا چقدر خوب است که فردا روز جدیدی است و هنوز هیچ اشتباهی در آن رخ نداده
اینطور نیست؟ 🤍

♡

کاش همین حالا بودی…
نه فردا،
نه یه روز خوب،
نه وقتی حالم بهتر شد
همین حالا…
توی این لحظه‌های خسته،
تو دل این بی‌پناهی
که همه فکر می‌کنن قوی‌ام،
ولی فقط خودم می‌دونم چقدر داغونم.
کاش داشتمت…
کاش میشد یکی مثل تو،
توی این همه “خودم باید درستش کنم”،
توی این همه “عیبی نداره میگذره”،
بشه پناه…
بشه تکیه‌گاهِ کسی
که همیشه برای همه کوه بود
ولی حالا فقط دلش می‌خواد
یک لحظه،
فقط یک لحظه
به یکی تکیه کنه
و اون یکی،
"تو" باشی...

Be happy, you never know how much time you have left

شاد باش، هیچوقت نمیدونی چقدر دیگه زمان واست باقی مونده