𝐌𝐚𝐲 𝐰𝐞 𝐧𝐞𝐯𝐞𝐫 𝐠𝐨 𝐛𝐚𝐜𝐤 𝐭𝐨 𝐭𝐡𝐞 𝐡𝐚𝐫𝐝 𝐩𝐥𝐚𝐜𝐞𝐬 𝐰𝐞 𝐟𝐨𝐮𝐠𝐡𝐭 𝐬𝐨 𝐡𝐚𝐫𝐝 𝐭𝐨 𝐠𝐞𝐭 𝐨𝐮𝐭 𝐨𝐟

خدا کنه دیگه گذرمون به اون روزایی نیفته که با چنگ و دندون سعی کردیم خودمون رو ازش بکشیم بیرون

درد و رنج هایی رو به دوش میکشیم که در اصل از آن ما نبوده! فقط جبر روزگار بهمون تحمیل کرده.

ولی من امشب فهمیدم
گاهی باید سر یه موضوع انقد درد بکشی انقد بمیری و زنده بشی تا نسبت به اون موضوع به بی حسی برسی و اگه اون اتفاق قوی تر از قبل برات پیش بیاد ؛ خنثی باشی
و بی حسی باشی و درد نکشی بابتش...


دردهایی که میکشیم
مارو بزرگ
مارو عاقل
میکنه...
.
#رویا

The power lies within us to challenge the status quo and create a world that aligns with our values. Let's break free from limitations and forge our own paths of change.

این قدرت در درون ما نهفته است که وضعیت موجود را به چالش بکشیم و جهانی بسازیم که با ارزش های ما همسو باشد.
بیایید از محدودیت ها رها شویم و مسیر تغییر خود را بسازیم.

ما انسان‌هایی هستیم
‏که اشک‌هایمان را پنهان می‌کنیم
ما حتی خنده‌هایمان را هم پنهان می‌کنیم
ما آن اسب‌های مسابقه هستیم
‏که پس از شکست باز هم از دویدن
دست نمی‌کشیم.

بیا در موردش چایی دم کنیم
سیگار بکشیم و تا صبح حرف بزنیم :).

به این جای اسفند که می‌رسد
باید بزنی سر شانه‌ی خودت، که این همه فکر و دوندگی را رها کن...
بیا برویم نفس بکشیم بوی بهار می‌آید ..

. .

از لحاظ روانشناسی ما این وظیفه رو نداریم که:

۱. همه‌ی آدم‌ها رو نجات بدیم یا بهشون کمک کنیم.
۲. کاری کنیم که همه تو هر شرایطی از ما خوششون بیاد.
۳. همه‌ی کارها رو خودمون به دوش بکشیم.
۴. همه رو راضی نگه داریم.
۵. همیشه همه‌چیز رو به تنهایی تو خودمون نگه داریم.
بلکه وظیفه‌ی ما اینه که...
۱. به همه محبت کنیم.
۲. خود واقعیمون باشیم.
۳. بیشتر از بقیه روی خودمون تمرکز کنیم.
۴. عقاید و نظرات خودمون رو داشته باشیم.
۵. گهگاهی یه وقفه به خودمون بدیم و نفس عمیق بکشیم .

از واقعیتها فرار میکنیم. روبروی اینه رژ لب میزنیم و خط چشم میکشیم و تند تند پلک میزنیم که اشکهایمان نریزد و زود فرار میکنیم تا مبادا ادمی که درون آینه نشسته لب باز کند و بگوید:
‏تو درست به اندازه حرف هایی که کسی را نداری که برایش بگویی، اندازه گریه هایی که برایشان شانه‌ای نداری،اندازه دستهایی که نیستند تا دستهای سردت را بگیرند و اندازه بوسه هایی که پشت لبخندهای مصنوعیت مخفی میشوند، تنهایی.

تا شکرگزار نباشی؛ شاهد اتفاقات خوب نخواهی‌بود. تا عادت نکنی به دیدنِ زیبایی‌ها و نعمت‌های جهانت را نبینی و از خدای نعمت‌ها قدردانی نکنی؛ موهبت‌ها و اتفاقات خوب، راه رسیدن به تو را پیدا نخواهند کرد. این یک اصل اساسی‌ست، حتی اگر سطحی و تکراری به نظر برسد. اما کمتر کسانی واقعا به آن پای‌بند بوده‌اند و قطعا به وضوح دیده‌اند که سپاسگزاری از خدا و کائنات بابت هرآنچه که می‌توانست نباشد اما هست؛ چگونه معجزه‌وار، جهان انسان را دگرگون می‌کند و پُلی می‌شود برای رسیدن به جهانی خوب‌تر و حالی خوب‌تر.
برای هر نعمتی که در جهانتان هست قدردان باشید، از خدا، از خودتان، از آدم‌ها... این کار، مسیرِ ورود اتفاقات و آدم‌های خوب‌ را به جهان شما هموار می‌کند. ما به یک مهمانی بزرگ دعوت شده‌ایم، خیلی اهمیت دارد که بابت هرچیز، قدردان باشیم، نه متوقع!!! "قدردان بودن" صفت آدم‌حسابی‌هاست. آدم‌هایی که از جهان و از خدا و از آدم‌ها طلبکار نیستند و با چاشنی قدردانی و تلاش، خواهان خوب‌ترینِ خوب‌ترین‌های جهانند.
سپاسگزار باشیم و قدردان؛ بابت کمترین دلخوشی‌ها! حتی برای اینکه می‌بینیم، می‌شنویم، نفس می‌کشیم و می‌فهمیم.
حتی برای اینکه آسمان زیباست، زمین و گیاه و درخت زیباست و جهان زیباست...