برای رفیق قدیمیم می‌نویسم:
با اینکه خیلی ازم دوری، اما هیچ‌وقت
برام کمرنگ نمیشی حتی اگه اون
سر دنیا باشی.

با انسان ها؟ نیک باش عزیز من. اما کمرنگ، رقیق و بسیار دور؛ چرا که هیچ موجودی به اندازه ی آدمیزاد، نمی‌تواند از خوبی پشیمانت کند.

انسان از جایی به بعد دیگر کمتر انسان است، رنگ‌های روحش کمرنگ‌تر و ذره‌ ذره از خود تهی میشود و به قبرستانی از آدم‌ها، احساسات، آرزوها و خاطرات نصفه و نیمه تبدیل میشود.

با انسان ها نیک باش عزیز من !
اما کمرنگ ، رقیق و بسیار دور.
چرا که هیچ موجودی به اندازه ی آدمیزاد
نمی تواند از خوبی پشیمانت کند...!

صفرپور

با انسان ها نیک باش عزیز من !
اما کمرنگ ، رقیق و بسیار دور.
چرا که هیچ موجودی به اندازه ی آدمیزاد
نمی تواند از خوبی پشیمانت کند...!

متاسفانه یه اخلاقی دارم که ممکنه از سر دوستی به یه حرف شوخی که بهم گفته میشه بخندم ولی بعدش دیگه از ذهنیت طرف خوشم نیاد و کلا ارتباط رو کمرنگ و قطع کنم.

یکی از بهترین چیزهایی که تو زندگیم یاد گرفتم اینه که دور میشم، محو میشم، کمرنگ میشم‌ ولی کنار آدمی که دلش با من نیست نمیمونم.

ولی اگه تصمیم بگیرم از کسی فاصله بگیرم اینقدر اروم و بی سرصدا خودمو کمرنگ میکنم و درحین حرف زدن باهاش دور میشم که نفهمه کی و کجا رابطشو با من از دست داده…

یه روز میاد با اون آدمی که از هر دری باهاش صحبت می‌کردی و حرف کم نمیومد، دیگه حتی نمی‌تونی یه مکالمه‌ی چند دقیقه‌ای داشته باشی؛ اونجا شروع غریبه شدنه، شروع کمرنگ شدن، شروع غمگین شدن برای حرف‌های نگفته، شروع از یاد رفتن.

I get sick of people who leave and their friendship fades

از آدمایی که میرن تو رابطه دوستیاشون کمرنگ میشه حالم بهم میخوره