حسین حائریان :

گفتم: از کجا بفهمم روحم قشنگه؟
گفت: ببین چند نفر کنارِ تو نقاب به روحشون نمی‌زنن. چند نفر برات نقش بازی نمی‌کنن. چند نفر کنارِ تو خودشون رو زندگی می‌کنن...


. .

رابطه قرار نیست آسون باشه؛
یه وقتایی هست که حوصله‌ت رو سر می‌برم
بهم شک می‌کنی، بی‌اعتماد می‌شی یا ازم زده
می‌شی؛ یه وقتاییم هست که دلم نمی‌خواد
باهات حرف بزنم،  یه سری دعواهای
رو مخ قراره اتفاق بیوفته ولی در آخر همش
به این ختم می‌شه، که یه قلب نمی‌خواد
بیخیال اون یکی بشه، همش به اون پیوند
بینمون ربط پیدا می‌کنه، همون پیوندی که
مارو با تموم بالا پایینا و مشکلات کنار هم
نگه می‌داره و تعریف دقیق عشقه..

. .

۷ تا از قشنگ‌ترین پندهای مولانا در باب انسانیت:

«شب باش» در پوشاندن خطای دیگران!
«زمین باش» در فروتنی...
«خورشید باش» در مهر و دوستی.
«کوه باش» در خشم و غضب.
«رود باش» در سخاوت و یاری به دیگران.
«دریا باش» در در کنار آمدن با دیگران.
«خودت باش» همان‌گونه که می‌نمایی...

همیشه که باشی گُم میشوی، مثل خیلی چیزها که همیشه هستند و آن‌قدر هستند که بودن‌شان در خاطرِ آدم نمی‌ماند. گاهی نباش، گاهی فقط کنار خودت باش و ببین در کجای این جهان درندشت جایت خالی‌ست.

دارم هر روز بیشتر با این قضیه کنار میام که دوستی ها و آدم ها موندگار نیستن.

کاش اینو بفهمید وقتی تو یه رابطه‌اید‌، نمیتونید هر وقت ناراحت بودید بذارید برید،
هر وقت مشکلی براتون پیش اومد بدون اینکه به طرفتون توضیح بدید اخلاقتون عوض شه،
اگه از جای دیگه ناراحتید سر طرفتون خالی کنید؛
تو یه رابطه دو طرفه اگر مشکلی برای یکی پیش بیاد،
طرف مقابل هم ناخوداگاه درگیر میشه و از شما انتظار داره رو بودنش حساب باز کنید،
حتی اگه نتونه مشکلتونو حل کنه بهش اجازه بدید کنارتون باشه،
بدترین چیز تو رابطه دادنِ حس بی‌مصرف بودن به طرف مقابلتونه.

‏«و القعود معاک فیه رائحة برعم الکرز.»
و کنار تو بودن، عطر شکوفه‌های گیلاس را دارد.


. .

‏آدمارو تا باهاتون یه مدت سرد میشن کنار نذارید، شاید مشکلی تو خانواده، کارشون، تو زندگیشون یا هرچیز دیگه‌ای پیش اومده باشه.
همه راحت نمیتونن حرف بزنن، بعضیا فقط از همه دور میشن و خودشونو تو ذهنشون حبس میکنن!
سعی کنیم همو درک کنیم، دنیا جای قشنگ‌تری میشه

شاید بتونید با نبودنش کنار بیاید، ولی هیچوقت با این موضوع که «چرا این همه زور زدم و بازم نشد» هیچوقت نمیشه کنار اومد.

این نوشتهٔ نرگس صرافیان طوفان واقعاً خوندنیه؛ نوشته:

«من از کنار ساحل چند صدف با خودم آوردم و نمی‌دانستم که سرپناه خرچنگ‌هاست!
او مرا تنها گذاشت و نمی‌دانست که حضورش بزرگترین دلخوشی و پناهگاه روزهای سخت من است!
من به دوستم گفتم فعلا فرصت شنیدن حرف‌هایش را ندارم، در حالی که او همان لحظه لبه‌ی پرتگاه امیدواری جهانش ایستاده‌بود و عمیقا نیاز داشت با کسی حرف بزند.
ما آدم‌ها، همیشه نا آگاهانه جدی‌ترین آسیب‌ها را به هم می‌زنیم، بی‌آنکه حتی متوجه باشیم...
وقت‌هایی که قلبت از حرف یا رفتار کسی شکست؛ حکایت خرچنگ‌ها را به یاد بیاور و در نظر داشته‌باش که شاید طرف مقابلت حتی خبر نداشته که تو در مقابل فلان حرف یا رفتار او تا چه اندازه آسیب‌پذیر و شکننده بوده‌ای