اگه براتون مهمم بهم بگین، ثابت کنین، ابراز کنین؛ من نمیتونم با دوریاتون دوستی کنم.

تا حالا شده یه آدمو نگاه کنین و با خودتون بگید چقدر داغون میشید اگه از پیشتون بره؟

آدما وسط غم و غصه هاشون میمیرن!
شاید ظاهرا همه چیز خوب باشه
اما روح جون میده و فکر میکنی نفس کم اوردی
آدما رو تو ناراحتی رها نکنین، اونا واقعا میمیرن.

یکی میگفت:
اگه با رسیدن به پنجشنبه و جمعه خوشحال نمیشین دوستاتونو عوض کنین
اگه برا رسیدن به شنبه ذوق ندارین شغلتونو عوض کنین.
اگه بی صبرانه منتظری شنبه بیاد و برین سر کار همسرتونو عوض کنین
اگر هم کلا ذوق ندارین خودتونو عوض کنین
شما چیو عوض میکنین؟

از 3 دسته از آدما دوری کنین :
1. اونایی که خیلی ادعاشون میشه .
2 . گزینه یک .
3 . گزینه یک و دو

فقط خواستم بگم که درسته شماها آسیب دیدین، روحی و روانی، ولی دلیل نمیشه به ما هم آسیب بزنین. ماهم قد شما آسیب داریم. بدترش نکنین.

یه فکت هست که میگه:

"دلیل اینکه نمیتونی کسی رو از ذهنت بیرون کنی اینه که تو هم هنوز توی ذهنش هستی!"

فعلا با این فکت ها دلتونو خوش کنین تا ببینیم چی میشه!

ولی به نظر من تو راه هدفتون ‏گریه کنین، زجر بکشین، استراتژیتون رو عوض کنین، گاهی استراحت کنین.. ولی هیچوقت یه قدمم نیاین عقب. ‏تاکید میکنم هیچوقت! چون حسرت خوردن خیلی سخت از همه چیزه..

‏تو زمان‌های حساس زندگی‌تون حواستون باشه که کی کنارتونه و کی نیست...
اونایی رو که سکوت می‌کنند و یا محو میشن، سریع از زندگی‌تون حذف کنین.
چون فقط برای منافع خودشون تورو نگه‌ داشتن...

‌‏وقتی از آدم‌های مورد علاقه‌تون ناراحتید برید بهش بگید فلانی همچین غلطی کردی، که اونم بگه چرا یه همچین غلطی کرده، بزنین تو سر هم دیگه ولی در نهایت به یه نتیجه‌ای برسید، چیه آخه تو ذهنتون تجزیه تحلیل میکنین و به اون مسئله پر و بال میدید؟ چند تا ارتباط باید سر سوتفاهم از بین بره؟