اگر نمیتونین کسیو دوست داشته باشین
اگر دنبال تفریح هستین
آدما رو حیف نکنین..
با ارزشترین دارایی یه انسان احساس ،قلب و ذوقشه. لطفا کور نکنین...
بذارید آدمی که لیاقت داره کنارشون باشه
شما هم برید با یکی که مثل خودتون دنبال تفریحه

فقط کافیه به درون خودتون رجوع کنین و با خودتون آشتی کنید، و خودتون رو بدون سرزنش و قضاوت بپذیرید و دوست داشته باشید! تا از بین تاریکی دریچه ای از روشنایی و پیدا کنید.

چه حوصله‌ای دارین برای تلافی؛
رها کنین مثل محمود درویش که می‌گه:
همین مجازات تو را بس که من دیگر آن طور که تو را می‌دیدم، دیگر نمی‌بینم.

برای من قطع ارتباط با خیلی از فامیل ها منطقیه و دلیل کافی براش دارم اما
یروزی بابا گفت:
«باباجون شما میرید سر زندگی هاتون سرگرمین ولی من همین آدمها رو دارم و اگر شما اینجوری رفتار کنین دلخوری پیش بیاد خیلی تنهاتر میشم»
همین حرفش برام کافی بود تا احترام سمی ترین فامیلم نگه دارم.

اگه نمیتونید از کسی که دوستش دارید در برابر والدین یا خانوادتون دفاع کنید نباید وارد رابطه بشید!
مییرسی چرا؟
چون شما از نظر ذهنی طرف مقابل رو نابود میکنین...

نوشته بود:
"اگه با رسیدن به پنجشنبه و جمعه خوشحال نمیشین دوستاتونو عوض کنین
اگه برا رسیدن به شنبه ذوق ندارین شغلتونو عوض کنین.
اگه بی صبرانه منتظری شنبه بیاد و برین سر کار همسرتونو عوض کنین
اگر هم کلا ذوق ندارین خودتونو عوض کنین=))"
به نظرم که خیلی جمله ی عمیقیه.


. .

پروفایل هاتونو تند تند آپدیت کنین
شاید یه نفر منتظره یه عکس جدید ازتون ببینه

تکلیفتون رو با آدم‌های نصف و نیمه مشخص کنید، آدم‌های نصف و نیمه رو از زندگیتون کلا حذف کنین و بندازینشون بیرون، اینطور آدم‌ها خسته‌ات میکنن اونقدری که وقتی به خودت میای میبینی حتی حوصله خودت هم نداری.

اینایی که می‌گن "آدم‌ها هیچوقت تغییر نمی‌کنن" یه مشکل بزرگ دارن. اون هم اینه که دنبال تغییردادن بقیه‌ن. شما روی خودت کار کن، بعد می‌بینی که هم تو و هم آدم‌ها تغییر می‌کنین. خوب هم تغییر می‌کنین.

از من به شما نصیحت:
اگه کسی واقعا دوستون داره از هیچ چیزی ترسی نداره و شما رو قطعا به خانواده و دوستاش معرفی میکنه و نمیگه من شرایطم خاصه و همه چیزو به جون میخره، اگه همچین آدمی نبود دورشو خط بکشین و خودتونو فدای احساساتتون نکنین، چون اون آدم ناامن ترین آدم زندگیتون خواهد شد