پناه دلم کسی است که بی آنکه بگویم میفهمد
بی آنکه بگویم میبخشد
و بی آنکه خسته شود کنارم می‌ماند
و او فقط خداست .

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم
می‌گویمت از دور دعا گر برسانند…

برایِ تو چه بگویم؟ بگویم زخمم آن‌قدر عمیق شده که می‌توان در آن درختی کاشت؟ بگویم غمگینم و مرگ کاری نمی‌کند؟

‌سادہ بگویم…. زن‌ها همیشہ می‌ترسند، از اینڪہ موے ڪوتاہ بهشان نیاید، از اینڪہ خوب آرایش نڪنند، از اینڪہ بلند بخندند، و از اینڪہ مردے ترڪشان ڪند. زن‌ها همیشہ می‌ترسند اما زن‌ها ترسو نیستند... با تمام این ترس‌ها، مویشان را ڪوتاہ می‌ڪنند، زیبا آرایش می‌ڪنند، بلند می‌خندند و مردے را ڪہ دوستشان ندارد، ترڪ می‌ڪنند..

ڪیمیا رجبی

‏عبدالباسط رو که میشناسین؟
قاری بزرگ قرآن ..
حالا یکی توییت کرده:
" لِکی أقول لکِ أحُبکِ أحتاج لِنفَس عبد الباسط "
برای اینکه به تو بگویم : دوستت دارم ، به نفس عبدالباسط نیاز دارم .️

سعدی بجایی میگه:

بگذشت و چه گویم که بر من چه گذشت!
• |.

می‌خواهم آنقدرشعر بگویم
‏که اگر فردا مُردم
نتوانی انکارم کنی…

می‌خواستم بگویم که
جز تو،
از همه ناامید شده‌ام و از همه می‌ترسم؛
اما پیش از آنکه این را به تو بگویم،
تو نیز مرا ناامید کرده‌ای…!

‌همونجایی که ناظم حکمت می گه:
«صبح ‏پشت تلفن ‏یادم رفت بگویم
‏صدایت را که می‌شنوم،
دنیا فراموشم می‌شود.»