اونجای به پسرا ظلم شد که از بچگی تو گوششون خوندن "مرد که گریه نمیکنه..."

نوشته بود، تا میای بگی کاش هیچوقت بزرگ نمیشدم، تازه یادت میاد بچگی خوبی هم نداشتی.

تنهایی هامون شبیهِ تنهاییِ ظهرای بچگیمون
شده
وقتی که همه میخوابیدن و ما خوابمون نمیبرد آدما بودن اما نبودن .

عکس بچگیای دوست پسرمو گذاشتم پروفایلم
‏بابام فکر کرده عکس بچگیای خودمه ازش اسکرین شات گرفته اونم گذاشته پروفایلش :))))))

احمقانه ترین چیزی که
تو بچگیت باور داشتی!؟
چی بوده !؟

#کامنت_کنید

خودم: یادم نمیاد واقعا...

بچگی نکرده بزرگ شدیم،
جوونی نکرده داریم پیر می‌شیم.

آدم رو وقتی خانواده خودش از بچگی جدی نگیرن، یه دنیا هم تأییدت کنن و بلند شن برات هورا بکشن بازم حس می‌کنی گوه خاصی نخوردی و هیچی نیستی.

When I say I'm fine, I remember my childhood, when I was beaten, I said it didn't hurt at all :)

وقتی میگم خوبم یاد بچگی هام میوفتم، کتک که میخوردم میگفتم اصلاًم درد نداشت :)

ادم باید اجازه داشته باشه که از جنگیدن خسته شه. به قول رضا صادقی به دنیا بگه بزن کنار من پیاده شم. یا حداقل مثل بازیهای بچگی، بگه من موچم و بیاد بیرون. شاید فقط چند روز


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

آدمیزاد به گذشته‌ش پیوند خورده. همیشه دلش می‌خواد رفته‌ها رو برگردونه. به آدمایی که باهاش سرد شدن نگاه می‌کنه و حسرت اون صمیمیت از دست رفته رو می‌خوره. به خونه‌ی کودکیش میره و دلش فراغ بچگیش رو می‌خواد. ذهنش دنبال سال‌های جوونی و فرصت‌های از دست رفته‌ست. اشتباهات کرده و نکرده‌ش. جسم آدمیزاد میره به آینده اما ذهنش راه گذشته رو در پیش می‌گیره. در نهایت هیچ کدوم به جایی نمی‌رسن. من فهمیدم زندگی وقتی تیکِ «انجام شد» می‌خوره که ذهن و جسمت هر دو به یک سمت حرکت کنن.