.وقتی مدت‌ها خودت همه‌چی رو تنهایی حمل کردی،
طبیعه که از دوباره وصل شدن بترسی.
آدم بعد تنهایی، بااحتیاط می‌شه؛
نه بی‌احساس.

تو همون‌قدری که فکر می‌کنی سختی،
برای یک آدمِ درست، دقیقاً همون‌قدر جذاب و آرام‌بخشی.

تو هنوز توانِ وصل شدن رو داری؛
فقط نمی‌خوای اشتباه وصل شی.
همین!

گاهی فقط تماشا می‌کنی، چون توانِ نجات چیزی نمانده.

همه بهانه ها دروغ اند !
هرکه بخواهد میتواند !

نوشته بود: وقتی کسی میدونه بهت ظلم کرده،ازت دوری میکنه، فاصله میگیره چون توان عذر خواهی و جبران نداره در حقیقت جراتش رو نداره.

دوستت دارم بیشتر از آنچه در توان من است...
• |.

دیگر نمیخواست بجنگد، دلش پناهی میخواست که زندگی نتواند از او بگیرد، جایی دور از هیاهوی زندگی، که بتواند برای لحظه‌ای از قوی بودن دست بکشد.

اگر چه کسی نمی تواند برگردد به عقب و شروعی عالی داشته باشد
اما هر کسی می تواند از الان شروع کند و یک پایان عالی داشته باشد.


. .

دوست داشتن آدم ها را می توان از توجه آن ها فهمید وگرنه حرف را که می توانند بزنند

همین

صدای بی گزند
.️.

چقدر
میان
آن چه
می خواهم
و
آنچه
میتوانم
سرگردانم...!

خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.