یه روزی از یکی میگذری ، و بعد از اون دیگه توانایی گذشتن از هر چیزیو داری.

یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

خیلی به چیزی وابسته نباش فرض کن آنچه در اختیار داری چیزی است که جهان به طور موقت به تو داده است و میتواند در یک چشم بر هم زدن آن را یا حتی بیشتر از آن را از تو پس بگیرد.

ای کاش انسان مالک قلبش بود
و می‌توانست احساساتی را که نمیخواهد
خاموش کند سپس با آرامش می‌خوابید 🤍

♡

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

اگر انسان بتواند در برابر «دوست‌داشتـه‌نشدن» تاب بیاورد،
احتمالاً دیگر هیچ‌چیز نمی‌تواند او را از پا درآورد....

انسان وقتی بیش از حد رنج بکشد،
وضعیتش به کمدی نزدیک می‌شود؛
و می‌تواند به دردناک‌ترین چیزها هم بخندد

حتی اگر همه هم درد و رنج کشیده باشن، باز هم از درک درد و رنج همدیگه ناتوانن!
چون تا همون رنج رو تجربه نکنی هیچ وقت متوجه عمق اون رنج نمیشی چون جنس رنج هامون باهم فرق داره! حتی اگر دردت بزرگتر از درد بقیه باشه! چون قصه ی رنج هامون باهم فرق داره!

This year has taught me that anybody can change suddenly, doesn’t matter how close the bond is.

این سال به من آموخت که هر کسی می تواند ناگهان تغییر کند، مهم نیست چقدر پیوندتان نزدیک است.

نمی‌شود که فقط بجنگی و تلاش کنی و وسط بمباران مشکلات دوام بیاوری و با یک حفره‌ی خالی در قلبت راه بروی و زندگی کنی! نمی‌شود که از درون احساس فقدان داشته‌باشی و از بیرون آرام و خونسرد به نظر برسی. نمی‌شود که در قبال عمیق‌ترین زخم‌ها و نیازهای وجودی‌ات پاسخی دریافت نکرده‌باشی و بهبود نیافته‌باشی و فراموش کرده‌باشی و به حواشی دلخوش شده‌باشی.
تا کجا می‌توان سرسپرده و تسلیم شرایط بود و طغیان نکرد و فریاد نزد؟
بالآخره یک‌جایی کم می‌آوری و صبرت تمام می‌شود و  سد دفاعی اندوهت می‌شکند و تمام بغض‌های فرو خورده‌ات را درست در جایی که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کند می‌شکنی و به وسعت اقیانوس بی‌اختیار هق‌هق می‌کنی و اشک می‌ریزی و فریاد می‌زنی ...
ما چه می‌دانیم در دل آدم‌ها چه می‌گذرد؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان