در اوایل رابطه فریب ظاهرِ مهربان، پر توجه و پر اشتیاق آدم‌ها رو نخورید، ذات و شخصیت واقعی در لحظه‌های بحران، در وقت خستگی و زمانی که انگیزه‌ای برای پنهان‌کاری نمی‌مونه خودش رو نشون می‌ده و درست همون موقعه که می‌فهمی: اون تغییر نکرده، بلکه فقط دیگه نیازی نمی‌بینه نقش بازی کنه...
⁰³.⁰⁷

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

تا حالا آدم سالمی رو ندیدم که توجه ببینه و بره.
آدمای سالم و درست وقتی توجه می‌بینن، چند برابرشو بهت پس می‌دن، و ماندگار تر می‌شن.

نمیدونم چرا هیچکس متوجه این نمیشه که من ساده و احمق نیستم، فقط دلم میخواد بدون سیاست باهاش رفتار کنم.

حتی اگر همه هم درد و رنج کشیده باشن، باز هم از درک درد و رنج همدیگه ناتوانن!
چون تا همون رنج رو تجربه نکنی هیچ وقت متوجه عمق اون رنج نمیشی چون جنس رنج هامون باهم فرق داره! حتی اگر دردت بزرگتر از درد بقیه باشه! چون قصه ی رنج هامون باهم فرق داره!

یه جا خوندم که میگفت:
من به این نتیجه رسیدم
هرکاری که پیش میاد
سعی در آموختن یه چیزی به انسان داره
اگه زود متوجه شی که هیچ
وگرنه هی تکرار میشه تا یاد بگیری...

هر چیزی که متقابل باشه تا ابد ادامه داره
درک، شعور، ادب، احترام، عشق، توجه و محبت و...

من واقعا اونقدر حساسم که متوجه هر تغییر کوچکی تو لحن، مکالمه ، عدم علاقه مردم میشم و بعدش به دل میگیرم .

‌
. .

بی توجهی درخواست رفتن است، اما به روشی دردناک و بسیار قبیح.

بزرگترین قانون توی یه رابطه اینه که :
مهم نیست که چقدر از دست شریک زندگیت عصبانی هستی،
نباید بری سراغ توجه و محبت یه آدم دیگه بگردی.
سرجای خودت میمونی و اون مشکل رو حلش می‌کنی،
چون اون آدم و مشکلاتش به تو مربوط می‌شن.
اگه خیلی راحت می‌تونی بری سراغ یه شخص دیگه،
پس اون آدمی که باهاش هستی رو هیچوقت از ته دل دوست نداشتی.