‏یکی از پرآسیب‌ترین حالتای خودشیفتگی برای کساییه که خودشیفتگیشون حول «من بیش‌تر از بقیه سختی کشیدم» میچرخه. فکر می کنم جا داره درباره‌اش تامل کنیم چون بیشتر ماها به دلایل بسیار، زندگی سختی داشتیم -یا داریم- و باید دقت کرد این سختی منجر نشه به «پس از بقیه محق‌تر و سزاوارتر هستم»

یه وقت‌هایی هم حالت خوب نیست و نمیدونی چرا، فقط میدونی خوب نیستی و سخت‌ترین کار توی این وقتا توضیح دادن اینه که چرا خوب نیستی، اگر هم بگی نمیدونم که فکر میکنن نمیخوای بهشون بگی، واسه همین همون گم و گور بشی واسه خودت بهتره.

قانون پایستگی فقط افسردگی که از بین نمیره، فقط از شکلی به شکل دیگه تغییر پیدا میکنه، یه روز کلا میخندی، یه روز همش گریه میکنی، یه روز خیلی سرحالی، یه روز حوصله هیچ بنی بشری رو نداری، یه روز پر از انگیزه‌ای، یه روز ناامیدترین آدم روی زمینی، یه روز مهربون‌ترینی، یه روز بداخلاق‌ترین، ولی در همه حالت این حس مبهم و سردرگمی که نمیدونی چیه ولت نمیکنه.

بخاطر خودت...
بخاطر حس هایی که دوست داری تجربه کنی،
بخاطر جاهایی که دوست داری بری،
بخاطر رسیدن به چیزهایی که دلت میخواد،
بخاطر خوب شدن حالت،
بخاطر آرزوهات،
رویاهات،
خواسته هات؛
بخاطر "خودت"
تلاش کن.

تو برای من مهمی و من بهت اهمیت می‌دم؛ منظورم این نیست که به بعضی از جنبه های تو اهمیت می‌دم یا فقط وقتی حالت خوبه دوست دارم. من همیشه و توی هر حالتی می‌خوامت. وقتی خوبی، وقتی بدی یا حتی وقتی میانه ی این دو قرار داری. من بخش های تاریک تورو هم می‌پرستم. دوست دارم بدونی توی هر شرایطی کنارت می‌مونم و موقع هایی که از خودت متنفری من جای جفتمون دوست دارم.

‏کافیه یه چند وقت حالت خوب نباشه، اونوقت میبینی چه ساده همه چشم روی خوبی‌هات میبندن و فقط ازت فاصله میگیرین تا حال بدت رو تحمل نکنن.

دردآشنا بود؛ لازم نبود حرف بزنی، از نگاهت می‌فهمید که حالت خوب نیست.

فقط خواستم حالت رو بپرسم، ترجمه‌ش میشه فقط خواستم ببینم هنوز منو یادت هست یا نه!
جوابش هم خیلی ممنون نیست، جوابش اینه:مگه میشه تورو یادم بره…

همیشه انتظار تموم شدن رابطتون با هرکسی در بهترین حالت ممکن داشته باشید تا راحت تر بتونید افتری بعدشو هندل کنید و باور کنید چیزی یهویی اتفاق نمیوفته

پنیک تو کیه؟ پنیک به کسی گفته میشه که تو رو در بهترین حالتت دیده و در بدترین حالتت هم کنارت مونده و حتی یک بار هم تنهات نذاشته.