کاشکی زود خوابم ببره...
والا با تلنگری میشکنم.....
بحث عشق و عاشقی نیست!
فقط کم آوردم!

خندیدم تا وانمود کنم حالم خوب است، گریستم تا سبک شوم، به خواب پناه بردم تا از رنج هایم بگریزم، اما بار غم، همچنان بر دوش جانم سنگینی می‌کرد.

‏هر روز بیدار میشم و نقش آدمی رو بازی میکنم که از هیچ چیزی نمیرنجه و اذیت نمیشه و هرشب همه‌ اون رنج‌هایی که توی طول روز کنار گذاشته بودم رو بغل میکنم و میخوابم، اگر که بخوابم.

تنهاییم شبیه تنهاییِ ظهرای بچگیم شده ، وقتایی که همه می‌خوابیدن و من خوابم نمی‌برد ، آدما بودن اما نبودن :(

شب‌ها ، وقتی دیگران
به خواب می‌روند
زندگیِ من تازه آغاز می‌شود
سکوت و تاریکیِ شب
برای من نهایتِ زیبایی است .

درباره عشقت چه بنویسم؟
تمام آن چیزی که به یادم می‌آید این است که صبح از خواب بیدار شدم و خود را پادشاه دیدم .️

با یکی اذدواج کنید که وقتی خوابتون برد نوازشتون کنه ، نه اینکه گوشیتون رو چک کنه...>>

یه روز بهش نمیگی دوستش داری تا پرو نشه
میخوابه و دیگه بیدار نمیشه...

شما کم کم از آدمی که دوسش دارید فاصله میگیرید ...
اینطوری نیست که یه شبه همه چی تموم بشه و بره ؛ اتفاقا کم کم طی گذشت زمان وقتی دیگه توجه خوابید و کم تر شد ؛ وقتی دیگه از اتفاق های روزش نگفت ؛ وقتی دیگه کم تر زنگ زد و دیدتون و تکس داد ؛ وقتی دیگه هرچیزی می‌خرید براتون عکس نمی‌گرفت و نمیفرستاد ؛ وقتی که دیگه با ذوق باهاتون حرف نمی‌زد ... دقیقا همینطوری سرد و سرد و سرد تر که شدید از هم جدا می‌شید.

اونی که گذاشت بی دغدغه زندگی‌کنم
خودش با هزار دغدغه خوابید
بابام بود

همین

صدای بی گزند
.️.