تو این دوران سخت هرکاری میکنید فقط به خودتون عذاب وجدان و احساس گناه ندید.
اگر کار نمیکنید، اگر زیاد میخوابید، اگر احساس افسردگی یا ناکارآمدی دارید، کاملا طبیعیه.
حتی قراردادهای کاری هم در شرایط جنگ لغو میشوند، پس هیچ چیز عادی نیست و این هم تقصیر شما نیست.

اتفاقا پرتوقع باشید، از این جهت که برای خودتون حد و مرز و فیلتر مشخص کنید و انتظارات به جا و مناسب با شرایطتون داشته باشید، آدمی که استانداردی نداره هم قدرش دونسته نمیشه و هم نادیده گرفته میشه.

تا میتونید خودتونو به گیج بازی بزنید
بگید نمیدونم، بگید نمیتونم، بگید بلد نیستم، بگید حالیم نمیشه، بگید من خرم، بگید من ناتوان عقلی ام
ولی ارامش برای خودتون بخرید با گفتن این کلمات و هرچی ک شنیدید به هیچ جاتون نباشه..

یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

" رَّبُّکُمْ أَعْلَمُ بکُمْ "

خدا شما رو بلده حتی بهتر از خودتون.️.

خستگیِ روانی،
وقتیه که مدام داری خودتو جمع‌وجور می‌کنی
تا دیگران از هم نپاشن.

The right person will always make you love yourself even more.

فرد مناسب همیشه باعث میشه که خودتو بیشتر دوست داشته باشی.

Don't lower your standards for anyone or anything. Self-respect is everything.

استانداردهای خودتو برای هیچ کس و هیچ چیز پایین نیار.
احترام به خود همه چیزه...

همیشه اماده باش که تنهایی خودتو نجات بدی بعضی ادما یکدفعه عوض میشن امروز براشون مهمی، فردا براشون هیچی نیستی. و زندگی واقعی همینه.

فاصله‌ی "من میخوام با خودش ازدواج کنم، به خانوادش چیکار دارم"
تا پله‌های دادگستری کمتر از شش ماهه...

حالا هر جور خودتون صلاح میدونید...