‏تا یه سنی فک میکنی بابا اشتباه کرده، بعدتر میگی نه، مامان کم گذاشته!
اما وقتی واقعا بزرگ میشی،
میفهمی هیچ‌کدوم بلد نبودن چی درسته!
هر دو با زخمای خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه‌ی اون جنگ ناتموم.
از یه جایی به بعد، دیگه تقصیر اونا نیست،
تصمیم با توئه؛
زخما رو ادامه بدی، یا درمانشون کنی!

‏آدم‌ها بهت قول میدن ‏تو سخت‌ترین لحظه‌ها کنارت باشن، اما یهو میبینی که همون‌ها سخت‌‌ترین لحظه‌ها رو خودشون برات رقم زدن.

هیچ‌کس یهو تغییر نمی‌کنه؛
آدما کم‌کم، از جاهایی که دیگه امنیت نمیدن،
خودشون رو جمع می‌کنن و میرن.

‏اگر میدونستین چقدر سخته و چقدر طول میکشه تا بعضی آدمها دوباره سلامت روان و شادی خودشون رو بازیابی کنن متوجه میشدین که چرا با کوچکترین رفتار سمی درها رو میبندن و فاصله میگیرن و چرا در مورد افرادی که اجازه دادن تو زندگیشون باشن سخت گیرن.


. .

ولی هیچی لذت بخش تر از این نیست که میبینی آدمای عوضی زندگیت گیر یه عوضی تر از خودشون افتادن.

آدم‌هایی که دوستشون داری، تا وقتی خودشون بقیه نشن، نمیفهمن چقدر برای بقیه دست‌نیافتنی‌ای.

سخت ترین قسمت رفتن آدم ها
اونجاست ڪه؛
هیچ وقت با خودشون
خاطرہ هاشون رو نمیبرن

و چه ادمایی عزیزی که خودشون باعث شدن ازشون متنفر شیم .

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

گرفتار مردمی شدیم که همه چی رو میدونن غیر عیب های خودشون!