دلیل خیلی از رنجش‌های ما اینه که به اندازه شخصیت خودمون کسی رو تحویل میگیریم نه به اندازه ظرفیت اون شخص، خیلی از آدم‌ها وقتی بهشون احترام میذاری بجای اینکه فکر کنن تو خوبی، فکر میکنن خودشون تافته جدا بافته‌ان.

از آدم‌های آروم و بی‌حاشیه که خودشون رو درگیر موضوعات بی‌اهمیت نمیکنن خوشم میاد، دور از حاشیه امنه، درگیر پیشرفت و نظم توی زندگی خودشه.

‏الان اونایی خوشبختن که تو این وضعیت یه پارتنر یه حامی یه قوت قلب پیش خودشون دارن🩶


. .

به آدما باید زمان داد،
خودشون مشخص می‌کنن چقدر می‌ارزن...

‏آدما بهت قول میدن ‏تو سخت‌ ترین لحظه‌ها کنارت باشن، اما یهو می‌بینی که همونا سخت‌ ترین لحظه‌ها رو خودشون برات رقم زدن.

‏تا یه سنی فک میکنی بابا اشتباه کرده، بعدتر میگی نه، مامان کم گذاشته!
اما وقتی واقعا بزرگ میشی،
میفهمی هیچ‌کدوم بلد نبودن چی درسته!
هر دو با زخمای خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه‌ی اون جنگ ناتموم.
از یه جایی به بعد، دیگه تقصیر اونا نیست،
تصمیم با توئه؛
زخما رو ادامه بدی، یا درمانشون کنی!

‏آدم‌ها بهت قول میدن ‏تو سخت‌ترین لحظه‌ها کنارت باشن، اما یهو میبینی که همون‌ها سخت‌‌ترین لحظه‌ها رو خودشون برات رقم زدن.

هیچ‌کس یهو تغییر نمی‌کنه؛
آدما کم‌کم، از جاهایی که دیگه امنیت نمیدن،
خودشون رو جمع می‌کنن و میرن.

‏اگر میدونستین چقدر سخته و چقدر طول میکشه تا بعضی آدمها دوباره سلامت روان و شادی خودشون رو بازیابی کنن متوجه میشدین که چرا با کوچکترین رفتار سمی درها رو میبندن و فاصله میگیرن و چرا در مورد افرادی که اجازه دادن تو زندگیشون باشن سخت گیرن.


. .

ولی هیچی لذت بخش تر از این نیست که میبینی آدمای عوضی زندگیت گیر یه عوضی تر از خودشون افتادن.