ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

در آخر بین خودمان باشد گفتم قویم و نمی شکنم،دروغ گفته بودم قوی نبودم شکستم،بسیار هم شکستم.

چارلز بوکوفسکی چقدر زیبا میگه:

باید خودمان نوری بر تاریکی مان بتابانیم
این‌ را هیچکس دیگری
بر ما انجام‌ نخواهد‌ داد
• |.

we often seek perfection in others, unaware that we work in progress.

ما اغلب به دنبال کمال در دیگران هستیم،
غافل از اینکه خودمان هم در حال پیشرفت هستیم.

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خوشبخت باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

میدانی؟ ما مجبور بودیم که قوی و محکم باشیم، چون هیچکس وجود نداشت که دستمان را محکم‌تر از خودمان بگیرد.

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خودمان باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

عشق یک‌طرفه ممکن است دردناک باشد، ولی درد امنی است؛ چون به کس دیگری جز خودمان صدمه نمی‌زند.
دردی خصوصی و همان اندازه که تلخ و شیرین است، خودانگیخته نیز هست. اما به محض آنکه #عشق، دو جانبه می‌شود، باید حالت انفعالی و ساده صدمه دیدن را رها کنیم و مسئولیت ارتکاب به گناه را بپذیریم.

و درد به استخوانِمان رسیده اما هنوز خودمان را نباخته‌ایم و روزگار را زندگی می‌کنیم. و هنوز آنقدر می‌خندیم که سرمان از این همه ناخوشی‌هایی که مجبور به پذیرفتنش کردیم درد می‌گیرد.
- فرگل مشتاقی.

چیزے بگو ڪه بینِ خودمان بماند
مثلا: یڪ "دوستت دارم"
وسطِ "آغوش"


#حمید_رها