.
هزار جور اشتباه می کنیم
و هر بار خودمان را با
"دفعه اول بود "
"دیگر تکرارش نمی کنم"
توجیه می کنیم …
اما گاهی
لابه لای همین دفعه اولی ها
قلبی ، غروری ،حرمتی
چنان می شکند که تا آخر عمر
ترمیم شدنی نیست!
گاهی برای نابودی یک نفر
یک بار اشتباهمان کافیست …!


- فرشته رضایی

چارلز بوکفسکی یجا میگه؛
ما برای ادامه دادن
هیچکسی را نداریم جز خودمان...
شاید غم انگیز باشه، ولی در انتها همه یه روز با تمام وجود این واقعیت رو درک میکنن...

.The Godfather

باید بخشید!
باید خودمان را برای تمام حماقت‌ها، انتخاب‌های تلخ و برای تمام بدی‌هایی که انجام داده‌ایم ببخشیم.
بخشش که آغاز شود، ادامه ی جاده دیده می‌شود. جاده‌ای که هنوز مسافرش هستیم و هنوز ادامه دارد. بار گناه را که بر زمین بگذاریم، قدم‌هایمان سبک‌تر می‌شود…

ادامه ی بعضی مسیرها و رابطه ها ادامه ی آسیب است . آسیبی که خودمان انتخاب میکنیم به خودمان بزنیم . حواسمان به شواهد باشد .
و بیشتر از همه ، حواسمان به رویاپردازی هایی که ما را از دیدنِ حقیقتِ پیش رویمان ، دور میکند .
حواسمان به خودمان و زخمهایمان باشد . گاهی هیچکس در ادامه ی آسیب مقصر نیست ، غیر از خودمان و امید واهی خودمان به رخ دادنِ یک معجزه ی بزرگ ...

پونه مقیمی

‏متأسفانه بسیاری از ما فکر می‌کنیم که
اگر خودمان را به آتش بکشیم
تا دیگران گرم شوند
چه انسان شریفی هستیم

#فرهنگ_هلاکویی

مشکل اصلی حسرتِ زندگی‌هایی نیست که تجربه‌شان نکرده‌ایم. مشکل اصلی خود حسرت است. حسرت است که باعث می‌شود در خود چروکیده و پژمرده شویم و حس کنیم بزرگ‌ترین دشمن خودمان و دیگران هستیم.



. .

.
ما مسئول رفتار آدم ها نیستیم ؛
خوبی اگر می کنیم باید برای دل خودمان باشد،
حالا یا قدر می‌دانند
یا بی لیاقتیشان را فریاد می زنند !

°
به هیچ چیز این دنیا
اعتباری نیست
همان هایی که
روزی بعد از هر کلمه‌شان
از ما می خواهند که
مراقب خودمان باشیم
همان‌هایی که روزی
اگر یک ساعت از ما
بی‌خبر باشند، دیوانه می‌شوند
روزی هم چنان بی دلیل
میروند و ماه‌ها و سال‌ها
به یادمان نمی‌افتند
که می‌مانیم میان این پارادوکس
که کدامشان تظاهر بود
آن بی قراری ها ؟!
یا این بی خبری‌ها ؟!
به هیچ چیز این دنیا
اعتباری نیست ...
نه به نگرانی هایش
نه به بی‌خبری هایش ...

ما خودمان را با افرادی مقایسه می کنیم که به هیچ نحو هیچ ارتباطی با ما ندارند، در نتیجه خودمان را از آنچه هستیم کوچکتر احساس می کنیم. البته، می توان به شیوه ایی عقلانی با این تاثیر مقابله کرد - اما ما این کار را نمی کنیم.
عواقب عاطفی واقعی هستند و تغییرات جسمی و هورمونی در پی دارند.
سطح استرس ما بالا می رود، سطح سروتونین مان کاهش می یابد. سرمان را پایین می اندازیم و نومید پاهای سستمان را دنبال خودمان می کشیم.
زندگی را از اینکه هست برای خودمان سخت تر می کنیم. دیگر وقتش رسیده که کنار بکشیم. از مصرف ابلهانه رسانه های خبری و رقابت بیهوده بر سر کسب منزلت کنار بکشیم.

#رولف_دوبلی

✿ کپشن خاص ✿
ما غمگین‌تر بودیم از آنان...
از آنان که آرامشان می‌کردیم،
از آنان که دردشان محرز بود و چشم‌ها را به گریه وا می‌داشت.
درد ما را نمی‌شد دید، اما همچون زخمی بر روی استخوان، عمیق بود و هرثانیه جان خسته‌مان را می‌سوزاند، که راه می‌رفتیم و لنگ می‌زدیم، که دراز می‌کشیدیم و رنج می‌بردیم، که خوابمان نمی‌برد، که شادی را احساس نمی‌کردیم، که لبخندهامان عمیق نبود...
درد ما مدت‌ها، آرام آرام با گوشت و استخوان ما عجین شده‌بود و ما به مزمن‌ترین حالتِ یک انسان، غمگین بودیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و حوصله‌ای برای شرح و گریستن نداشتیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و دیگران را آرام می‌کردیم، مرهم می‌شدیم و دلداری می‌دادیم.
نا آرام‌ترین بودیم و می‌گفتیم: آرام باشید، درست می‌شود.
و خودمان با درد لاعلاجی بر جان، ایستاده‌بودیم و باور داشتیم درست نمی‌شود...

#نرگس_صرافیان_طوفان