آدما خیلی دیر میرسن، خیلی دیر محبت میکنن، خیلی دیر میفهمنت، خیلی دیر پشیمون میشن، و دقیقا بین همین فاصله‌هاست که از چشمت میفتن و دیگه هیچوقت بهشون حسی پیدا نمیکنی.

به بعضیا هم دلت می‌خواد بگی:«مرسی که نیستی؛ از وقتی نیستی خیلی‌چیزا بهتره.»

تو خانواده بهت یاد میدن که سازگاری و انعطاف بیش از حد، احترام و درک آدما یه ارزش خیلی مهمه
بعد بزرگ میشی میای تو اجتماع میبینی که اولین چیزی که باید یاد میگرفتی اینه که حقوق تو چیه این وسط؟
مرزهای تو چیه و چرا مهمه که پای مرزهات بمونی.

نمیدونم چطوری بگم ولی اندازه تموم وقت‌هایی که خیلی باجنبه بودم و بهم برنمیخورد الان کوچکترین چیزها بهم برمیخوره.

ما دهه هفتادیا انقدر بزرگ شدیم که کوچیک ترینمون ۲۴ سالشه ما خیلی بزرگ شدیم اما هنوز عین ۱۸ ساله هاییم قوی ، لجباز ، بلند پرواز

تلاش نکردی؟ عزیزم تو یه روزهایی دلت می‌خواست بمیری ولی زندگی کردی. این خیلی اتفاق بزرگیه.

چون امن و مهربونی همیشه تنها میمونی، آدم‌ها عاشق چیزهای مبهمن، دنبال هیجان و تفریح، اما چون انسان مهربون و امن همیشه واضحه، خیلی‌ها نادیده‌اش میگیرن، حقیقتی تلخ اما واقعی.

خانمه میگفت:
"‏چون اَمن و مهربونی همیشه تنها میمونی، آدما عاشق چیزای مبهم هستن، دنبال هیجان و تفریح،
اما چون انسان مهربون و امن همیشه واضحه، خیلیا نادیدش میگیرن، حقیقتی تلخ اما واقعی…"

شاید یه بخشی از بزرگسالی همین باشه که خیلی چیزهارو میفهمی ولی دیگه اهمیت نمیدی!

یه عده خیلی قشنگ دارن زندگی میکنن، نه با کسی قرار میذارن، نه تو رابطه‌ای هستن، فقط هر روز کار، غذا، خواب، همین و بس.