الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

‏قلبم خیلی میشکنه اون موقع‌هایی که ازت انتظار دارم، بهم محبت کنی
و بی توجه از کنارم رد میشی، مثل این می‌مونه که قلبمو گذاشته باشم کف دستم و بگم لطفا بردار.

‏تو‌ که میدانستی من زخم های بسیاری دارم،
تو‌چرا عمیق ترین زخمِ من شدی؟

اونجا که محمود درویش میگه:

من تو را تا مرز خستگی دوست دارم


. .

از لحاظ روحی نیاز دارم توسط کسی که دوستش دارم، دوست داشته بشم.

‏جمله‌ی "بیا پیشم بمون" حتی از "دوستت دارم" ‏هم قشنگ تره.

من هنوز به جداشدن‌ها و تمام شدن‌های بزرگسالی عادت نکرده‌ام ، با هر پایانی یک‌بار فرو می‌ریزم و دارم به این فکر می‌کنم که چقدر هربار از نو ساختنِ این ویرانه طاقت‌ فرساست ..

میدونی قشنگیش کجاست؟
اینکه من برای داشتن تو ، ته دلم همیشه یه ذوقِ بچگونه دارم ..
.️.

صدای بی گزند
.️.

رنج‌هایی
دارم
که
دیگر
با
هیچ
حالِ
خوبی
فراموش
نمی‌شوند!

این روزها
انقدر پرتم
انقدر دورم
انقدر تاریکم
انقدر آشفته‌ام
انقدر خالی و پر از هیچم
که در ذهنم هم حرفی ندارم ،
کاش پیرتر بودم یا خیلی از الانم جوان‌تر ؛
اینجا که من ایستاده‌ام چیزی جز زخم و سکوت نیست...