میدونی دست خودم نیست، من ناراحت بشم، دلم بشکنه، ذوقم کور بشه، دیگه نمیتونم به چشم‌هاتون نگاه کنم، نمیتونم ارتباط قبلیم رو همچنان باهاتون حفظ کنم، من سرد میشم، جدی میشم، دور میشم.

بعدا؟ بعدا حتی دیگه یادم نیست چرا ناراحتم کردی، به قول قدیمی‌ها دلخوریت کهنه بشه آدمش هم فراموش میشه.

آخرین بی‌احترامیش انقدر شدید بود که دیگه خاطراتش هیچ ارزشی نداشت.

نیاز دارم یکی بیاد بگه جونم؟ چه کاری از دستم برمیاد؟ من چمدونم رو جمع کنم و زندگیم رو بذارم کف دستش بگم بیا، این برای تو، من دیگه نمیخوامش، میدونم غمگینه و گرد و خاک گرفته، درب و داغونه و از درزهاش ناچاری چکه میکنه و بوی نا میده ولی تو که زورت میرسه، تو که از پسش برمیای، نگه‌اش دار تا من برم گم شم.

من دیگه بحث نمیکنم، ناراحت هم نمیشم، فقط دور میشم و در آرامش کامل میذارمت کنار.

بعضی زخم‌ها باید تو وجودت بمونن تا دیگه راه رو اشتباه نری.

یکی‌و پیدا کنید که جایِ ابراز علاقه‌های زیاد، جایِ عاشقتم گفتنای بی‌وقفه، فقط بلدتون باشه. بدونه الان که داری با بغض حرف میزنی، لابد دلخوری. بدونه وقتی تند تند حرف میزنی عصبی و ناراحتی، بدونه وقتی زیاد سکوت میکنی دلت گرفته، بدونه وقتی داری پشت سرهم بهش زنگ میزنی از رویِ نگرانیه نه گیر دادن، و خیلی چیزای دیگه. اینکه بلدت باشه مهمه؛ اینکه بدونه الان چه حرفی و چه کاری خوشحالت میکنه مهمه، اینکه بیشتر از خودت بلدت باشه مهم‌تره. وگرنه همه بلدن بگن دوست دارم، عاشقتم ولی بلد بودن شما کار هر کسی نیست.

‏بدانید و آگاه باشید وقتی نون و نمک یکیو میخورید؛
دیگه پشتش چیزی نخورید.

#یادت_نره_رفیق:
خیلی وقتا ما بیشتر از اینکه خودمون زندگی کنیم، داریم برای تأیید بقیه زندگی می‌کنیم. رهایی‌بخش‌ترین چیزی که می‌تونی از خودت دور کنی، اهمیتیه که به نظر بقیه می‌دی. وقتی این بار رو بندازی زمین، تازه می‌فهمی چقدر سبک شدی و راه رفتن توی زندگی راحت‌تره، چون دیگه لازم نیست هر لحظه خودتو با توقعات بقیه تنظیم کنی. وقتشه خودت باشی، نه اون چیزی که بقیه دوست دارن.

بابت چیزایی که باید بهت میگفتم و نگفتم چون میدونستم متوجه نمیشی چون میدونستم میپیچونیشون و برعکس متوجه میشی، چون میدونستم قراره چیزای دیگه بیاد وسط و دعوا بشه، چون میدونستم هیچی با گفتنشون درست نمیشه، ناراحتم.