دوست دارم با یه آدم غریبه که هیچی از من و زندگیم نمیدونه، بشینم و راجع به دونه دونه جزییات زندگیم حرف بزنم، گریه کنم، غمگین باشم و دیگه هرگز نبینمش.

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

. آغاز ثبت نام متقضیان دریافت چکاپ رایگان سلامتی در منزل!                            
                               
.با اجرای این طرح برای انجام انواع آزمایشات پزشکی بدون نیاز به مراجعه پزشک یا آزمایشگاه در هر نقطه ای از کشور صرفا با ثبت درخواست در سامانه ،می توانید "در منزل خود آزمایش داده" و نتیجه آن را به صورت آنلاین دریافت کنید.                               
                               
. این طرح به صورت کامل تحت پوشش بیمه بوده و بدون نیاز به پرداخت هزینه اضافی و به صورت رایگان انجام می شود .                                         
                               
. ظرفیت ثبت نام بسیار محدود است .                               
                               
. کسب اطلاعات بیشتر و ثبت درخواست

کلا اینطوریم که تو اوج صمیمیت باز هم به آدم‌ها شک دارم، همیشه حس میکنم آدم‌ها کاملا اون چیزی که بیان میکنن یا نشون میدن نیستن بلکه اون چیزی هستن که هیچوقت راجع بهش حرف نمیزنن.

Losing respect for someone is always such a weird thing because you don’t hate the person, you just don’t feel the need to ever speak to them again or even think about them in the same way, you’re just done.

از بین رفتن احترامی که برای یه نفر قائلی همیشه حس عجیبی داره چون در واقع از اون آدم بدت نمیاد، فقط دیگه نیازی به حرف زدن باهاش نداری یا حتی مثل قبل نمی‌تونی راجع بهش فکر کنی، صرفاً برات تموم شده.

‏من خوشبختم چون دوستایی دارم که می‌تونم راجع به یه مسئله ۵۰۰۰۰۰۰ بار حرف تکراری بزنم و با جون و دل بهم گوش می‌کنن تا ازش رد بشم.

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

راجع به بحث های خودمو پارتنرم به مشاورم گفتم، حقیقتا یه چیزی گفت که خیلی باحال بود:

"خیلی از ما، گفت‌وگوی سخت رو با دعوا اشتباه می‌گیریم.
چون محیطی که توش بزرگ شدیم، بهمون یاد نداده بدون تحقیر، قهر یا خشونت اختلاف نظر رو حل کنیم.
ما سکوت می‌کنیم، چون فکر می‌کنیم فقط دو راه داریم: یا قهر، یا دعوا."

|Nasibe|

‌قشنگ ترین توصیفی که
راجع به آدمای مهربون شنیدم این بوده:
«کسانی که به زندگی دیگران نور می‌بخشند
روزی خورشید خواهند شد.»

حضرت مولانا توی یکی از داستان های مثنوی میگه که:
اگر دانه ای رو کاشتی به هیچکس راجع بهش نگو چون حتی اگه یه کلاغ جای اونو یاد بگیره ثمره‌ی کارتو از دست میدی چه برسه اینکه آدما ازش با خبر بشن
هر ایده، هدف، تفکر، برنامه ای تو ذهنتون هست تا زمان به ثمر نشستنش به کسی چیزی نگید...


. .