"- آدم مغروری هستی؟
- نه چطور؟
- چون نگفتی دو قدم اونطرف نرو، یکم بیشتر بمون.
- وقتی تشنه به عشق ایستاده بودم درست سر پله‌ی اول، این تو بودی که چمدون سفر بستی. آدمی که می‌خواد بره دل رفتن رو داره. الآن نره، یک‌ماه بعد، یک‌ماه بعد نره، یک‌سال بعد.
- ولی منتظر بودم بگی نرو. بمون، یکم بیش‌تر بمون.
- الآن دیره؟
- الآن دیره.
- چرا؟
- آدم مغروری هستی. آدم‌های مغرور می‌بازن، به همه‌چی، از همه بدتر به عشق‌شون. ما دوتا بازنده‌ایم، یکی توی لباس عاشقی، و اون یکی توی جلد غرور."

یه قسمتی از بزرگسالی اونجاست که میفهمی زندگی منتظرت نمیمونه.
بعد هر شکست باید خودت تیکه‌هات رو از زمین جمع کنی و با زخمهات ادامه بدی، تو مسیر که حرکت کنی کم کم دوباره ترمیم میشی!
زندگی با هر اتفاقی در جریانه پس تو هم باید ادامه بدی.



. .

یه قسمتی از بزرگسالی اونجاست که میفهمی زندگی منتظرت نمیمونه، بعد هر شکست باید خودت تیکه‌هات رو از زمین جمع کنی و با زخم‌هات ادامه بدی، تو مسیر که حرکت کنی کم کم دوباره ترمیم میشی، زندگی با هر اتفاقی در جریانه پس تو هم باید ادامه بدی.

‌
روزی میاد که
یاد میگیری به جای حرف زدن سکوت کنی،
به جای نزدیک شدن فاصله بگیری،
به جای منتظر موندن فراموش کنی که
کمتر باعثِ ناراحتیت بشه .


..

‍ منتظر ڪُدام معجزه ای؟
دلش اگر با تو بود •••
قصد خوب ڪردنِ حالت را اگر داشت
با جمله ای ، تمام پل هایِ شکسته یِ
پشت سرتان را تعمیر می‌ڪرد!
قبول ڪُن ڪه معجزه
در عشق است ڪه اتفاق می‌افتد
نه در نگاه سرد و بی تفاوتی ڪه
تا مغز استخوانت را میسوزاند •••


سحر رستگار

امشب یک نفر اشتباهی برایم فرستاد «کجایی؟»
دلم هری ریخت، مدتها بود منتظر این بودم که کسی برایش مهم باشد من کجا هستم
در همین حین دوباره پیام آمد
«شرمنده؛ اشتباه شد»
برایش نوشتم
«میدانم، من در ضلع جنوبی دریاچه چیتگر ،روی شن‌ها نشسته‌ام، میشود اشتباهی حالم را بپرسید»؟
دیگر پاسخی نداد...

یکی از موضوعاتی که زیاد پیش میاد وقتیه که ارتباطتون با یک نفر قطع میشه، یکیشون به سندروم وفاداری مزمن مبتلا میشه، اینطوری که نسبت به کسی که نیست احساس تعهد میکنه، همش منتظر یه زنگ یا پیام از طرف اونه، دائم طرف رو چک میکنه و عمیقا امیدواره که برگرده و خودش رو از روند عادی زندگی و خوشی‌ها محروم میکنه و حتی به جای خالیش هم خیانت نمیکنه و این واقعیت تلخیه که خیلی‌هامون تجربه‌اش کردیم.

ولی من خیلی منتظر موندم که تو این چند روز یه سراغی ازم بگیری…

یک‌ نفر میاد که من منتظر دیدنشم، یک‌ نفر میاد‌ که من تشنه ی بوییدنشم.

شاید تغییر واقعی، از وقتی شروع ‌شه که دیگه منتظر دیده‌شدن یا تأیید شدنش از طرف بقیه نباشی.