‌
با بعضی از شعر‌ها می شود مرد؛ مثل این شعر از نزار قبانی:

"رفتنت؛
آنقدر‌ها هم که فکر می‌کنی فاجعه نیست
من مثل بید‌های مجنون
ایستاده می‌میرم..."


. .

بعضی وقتا اونقدر تو فکر فرو میرم که میفهمم دارم با خودم حرف میزنم.....

من مشکل غرور ندارم، من مشکل احترام دارم
وقتی ‌بی‌احترامی حس کنم فرقی نداره کی باشه؛ میرم.

تو را خدا اول من بمیرم ، بعد اونایی که دوستشون دارم...>>

من یه روتین تنهایی دارم
اینجوری که بعد از کار
و قبل از رفتن به خونه
میرم یه کافه تنهایی می‌شینم
حین چای خوردن به
رفت و آمد آدمها نگاه می‌کنم
کارامو انجام میدم
بعد میرم خونه ..
یه تایمی که هیچکس
باهام حرف نمی‌زنه و کارم نداره ..

تا حالا کسی اندازه ۵ دقیقه میام میبینمت میرم، دوستت داشته؟

وقتی که خیلی میرم تو فکر به چیزای فکر میکنم که غم کلمه مناسبی نیست برای بیانش ! چُس ناله نیست ! ولی بعضی فکرا روح روان مغزم داغون میکنه ...

غصه چیو میخوری دورت بگردم؟
مگه من مردم که غم بشینه تو چشمای قشنگت؟
مگه مردم غم خونه کنه تو قلبت؟
خودم همه دردات و غماتو به جون میخرم..
خودم سنگ صبورت میشم،
هرچی غم و غصه اس از تو دلت درمیارم
آخه قربونت برم دورِ سرت بگردم
تو که میدونی من میمیرم برات
تا منو داری غم تو دلت نشینه یه وقت..
خُب؟

من واقعا غمگینم، کار میکنم، ورزش میکنم، معاشرت میکنم، آرایشگاه میرم، به خودم میرسم، ولی جونم غمگینه، جونتون غمگین بوده؟ میفهمید چی میگم؟

می‌مونم خونه می‌گم کاش می‌رفتم بیرون، میرم بیرون می‌گم کاش می‌موندم خونه°-°