ولی به نظر من تو راه هدفتون ‏گریه کنین، زجر بکشین، استراتژیتون رو عوض کنین، گاهی استراحت کنین.. ولی هیچوقت یه قدمم نیاین عقب. ‏تاکید میکنم هیچوقت! چون حسرت خوردن خیلی سخت از همه چیزه..

از یه نقطه‌ای به بعد تصمیم گرفتم اونی نباشم که همه کس و همه چیز رو درک میکنه و کنار میاد، الان فقط درک میکنم ولی کنار نمیام چون وظیفه من نیست که با همه چیز کنار بیام.

نوشته بود، حس میکنم اون قسمت از مغزم رو که باهاش میتونستم آدما رو تحمل کنم از دست دادم.

من دیگه بیش از حد برای کسی تلاش نمیکنم، تا جایی که تو من رو ببینی من هم تو رو میبینم، تا جایی که تو با من حرف بزنی من ‌هم با تو حرف میزنم، به همون اندازه درگیرت میشم که تو درگیر منی.

یکی میگفت از کجا میدونی دوسش داری؟ گفتم وقتی ناراحتش میکنم خودم بیشتر ناراحت میشم.

من به تک تک رفتارها فکر میکنم، به جزیی‌ترین نگاه‌ها، به لحن‌ها و حرف‌ها فکر میکنم، به احساسات پشت کلمات فکر میکنم، به خصوصیات آدم‌ها فکر میکنم، من حواسم به همه چیز هست و دقیقا غم‌انگیزترین قسمت زندگیم همین جاست، من خیلی فکر میکنم.

انسان دائماً در حال تغییره. چیزی که چند سال پیش فکر می‌کردی درسته، الان برات یه عقیدهٔ مسخره‌ست و به خود قدیمی‌ت می‌خندی. مهم نیست الان چقدر مطمئنی به افکار و نظرت، همیشه یه گوشه ذهنت به خودت بگو «شاید منم دارم اشتباه میکنم و نظراتم ممکنه اشتباه باشه».

کار بدی بود؟ بله.
خوش گذشت؟ بله.
آیا تکرارش میکنم؟ بله.

من هیچوقت هیچ مردی رو کنترل نمیکنم، اون مرد باید بتونه خودش رو کنترل کنه و اگه تواناییش رو نداره قطعا آدم من نیست.

انگار دیگه هیچ اومدنی، هیچ رفتنی و هیچ اتفاقی نمیتونه روم تاثیر بذاره، دیگه خیلی راحت همه چیز رو قبول میکنم و ازش میگذرم و میگم زندگی همینه دیگه.