گفتم حال بدتو کجا قایم میکنی ، گفت تو لبخندم :)

تهش یه جایی بالاخره قبول میکنی که باید رها کنی،
نه چون نخواستی، چون نمی‌شد.
چون گاهی علی‌رغم همه تلاش‌هات،
نمی‌تونی بعضی چیزها رو تغییر بدی.

من شدیداً به این اعتقاد دارم:
دل هایی که شاد میکنی
میشه "عجب شانسی اوردم" های زندگیت...
" تا میتونین دستی بگیرین و دلی شاد کنین و بقیه اش با خدا.."

من شدیداً به این اعتقاد دارم:
دل هایی که شاد میکنی
میشه "عجب شانسی اوردم" های زندگیت....

یه وقت‌هایی یه شکلی از آدمی رو میبینی که میترسی، وایمیستی فکر میکنی که بقیه تصوراتت از اون آدم تو همه وقت‌وقت‌هایی که با هم میگذروندید اصلا درست بوده یا غلط؟ فکر میکنم این میشه همون از چشم افتادن.

کاش بهم پیام میدادی میپرسیدی حالم چطوره چیکار میکنم این مدت چی گذشت بهم، دردناکه فکر میکنم تو حتی یه لحظه ام به من فکر نمیکنی، درحالی که تو هیچ‌وقت از ذهن من بیرون نمیری.

شاید اون چیزی که فکر میکنی افسردگیه ،فقط بی پولی باشه...!!

مشکل اینجاست که فکر میکنید گزینه بهتری هم هست. واسه همینه که قدر هیچ کس و هیچ چیز رو نمیدونید. >>

نباید از اینکه تنهایی ناراحت باشی وقتی این تنهایی انتخاب خودته!
تو اطرافت رو خوب دیدی،همه رو سنجیدی،خودت به این نتیجه رسیدی این آدما با بودنشون نمیتون خلأ های درونت رو پر کنن! این تو بودی که فهمیدی با بودنشون بیشتر احساس میکنی تنهایی!
این نوع تنها شدن ناراحتی نداره...
من با اطمینان کامل بهت میگم تو خیلی قوی هستی خیلی...خیلی...به اندازه تنهایی هات!.

‏تا یه سنی فک میکنی بابا اشتباه کرده، بعدتر میگی نه، مامان کم گذاشته!
اما وقتی واقعا بزرگ میشی،
میفهمی هیچ‌کدوم بلد نبودن چی درسته!
هر دو با زخمای خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه‌ی اون جنگ ناتموم.
از یه جایی به بعد، دیگه تقصیر اونا نیست،
تصمیم با توئه؛
زخما رو ادامه بدی، یا درمانشون کنی!