ولی یادم میمونه توی سخت ترین روزای زندگیمم برات مهم نبودم

تو کل زندگیم برا یکی عصبی نبودم و ورژن مهربون خودمو نشونش دادم اونم قدر ندونست.

.࿐

نمیدونم چی به سرم اومده که همش خودمو با بقیه مقایسه میکنم و احساس میکنم عقبم. من آدم رقابت و حسادت و حسرت و این چیزا نبودم. این سپیده‌ی سرزنشگر بداخلاق رو کی گذاشته تو مغزم؟ چرا ولم نمیکنه؟ خسته شدم ازش

‏من تاحالا انتخاب قطعی کسی نبودم؛من شاید،ولی و احتمالا بودم که بعدش رها شد.

‏چقدر
بود
و
نبودمون
بی‌اهمیته
واسه
کسایی
که
برامون
با
اهمیتن .

زمان که می‌گذرد، افشا می‌کند.
گاهی به بعضی دوستان سابق فکر می‌کنی؛
مدام از خودت می‌پرسی:
من چطور متوجه این‌همه دروغ نبودم؟


.معین دهاز

و این حق‌ترین متنی بود که امروز از یکی شنیدم:

هیچکی دوست ما نیست مگه
اینکه در نبودمون از‌ ما دفاع کنه.

•
به قول غسان کنفانی:

ترسویی
می‌خواهی در میانه باشی
نه دوستم داری و نه نبودم را می‌خواهی.

♡

دیشب کلی براش نوشتم و گفتم من می‌نویسم ولی تو اگر حوصله نداری، نخون. از خستگیم گفتم، از افکارم که منسجم‌ نیست، از شرایط جدید و اینکه تابحال انقدر نزدیک با مرگ‌ ،صورت به صورت نبودم. صبح پاشدم دیدم نوشته که همه‌ش رو خونده. چندین بار. و اینکه چقدر ریزبین و دقیق و عجیبم‌. کلی وقت برام گذاشت، تک به تک پرسید، تک به تک نظر داد.‌ این آدمها توی زندگیم عین گنج میمونن.گوشی رو که گذاشتم زمین، خیلی سرحال بودم.

‏من اگه بد بودم خوب بودم عجیب بودم سنگ بودم خر بودم هر چی بودم خودم بودم با احساسات همون موقعیت و لحظه
بازیگر نبودم.
خود خود خودم بودم :)
چیزیکه لیاقت نداشتین !