دلم خیلی جاها موند و گفتم درست میشه ، ولی نشد ، فقط من تیکه تیکه شدم تو این نشدنا.

فکت:
عمیق نشدن خواب از شدت اضطراب یکی از زجرآورترین تجربه‌هاییه که وجود داره.....

فکر کنم بزرگسالی همین باشه که آدم به تدریج به همه نشدن‌ها عادت میکنه.

دلم یه شدنی میخواد که همه نشدن‌هارو بشوره ببره.....

جنگی تمام نشدنی‌ است بین «من غمگین» و «منی که تلاش می‌کند غمگین نباشد».

‏ولی اگه کسی رو پیدا کردین که واقعا فکر میکردین تکرار نشدنیه راحت ازش نگذرین، آدم‌های زیادی میان تو زندگیتون و از یادتون میرن، ولی اون همیشه میمونه.

‏من با نشدن مشکلی ندارم، با نشونه‌هایی از شدن، با امید‌های الکی، با فکر شدن مشکل دارم.

درک نشدن توسط اطرافیان
سرآغاز دردهای روحی خیلیامونه ..

میتوانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم، اما واقعا فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه میکند.

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟